အာလူးေတြ ပုပ္ကုန္တာဟာ
ဘုရားသခင္ေၾကာင့္ မဟုတ္ေပမဲ့
အာလူးေတြ ကုိေတာ့
ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္း ေပးခဲ့တယ္။
စေနေန႔ ည ညတစ္၀က္ဟာ
ဘုရားသခင္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ပဲ
က်န္တာကေတာ့
ဆုိဒ္အဖက္* ေတြေပါ့။
အခက္ၾကီးထဲ သြန္ခ်လုိ႔။
အခက္ၾကီးထဲ ခုန္ရလုိ႔။
အခက္ၾကီးထဲ ခုန္ခ်လုိ႔။
ထြန္းႏြယ္
(၀၄.၀၆.၁၁)
(မွီျငမ္း ၊ သီဟသူ ၊ စေနေန႔ ေန႔တစ္၀က္)
(ေမာင္ျပည့္မင္း ၊ အခက္ၾကီးထဲ ခုန္ခ်)
*ဆုိဒ္အဖက္=side effects
Saturday, June 4, 2011
Monday, May 23, 2011
ငွက္
ေတာင္ပံမီးစြဲေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မပ်ံႏုိင္ဘူး
*ျမိဳ႔ရဲ့အူသံေတြဆီ
ဘယ္အကုိင္းမွာ နားမလဲ
ရင္ကုိ ျမားတစ္စင္းလာစုိက္တယ္
ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ လမ္းမွားပံုက
ကုိယ့္အမည္ ကုိယ္မုန္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
ၡ
ေလထဲပ်ံတာေတာင္
အရိပ္ကုိ ေၾကာင္ခုတ္ခံရတယ္
စကၠဴပန္းေတြလုိပဲ
ရနံ႔မပါဘူး
စကၠဴပန္းေတြလုိပဲ
အေရာင္မလြင့္ဘူး
ဒုကၡစစ္စစ္ေတြ မာခဲပံုက
ကဗ်ာေတြေတာင္ ဖ်တ္ခနဲေသတယ္
သိပ္သိပ္သည္းသည္း လမ္းကေလးအတုိင္း
အေတြးေတြ တြယ္စီးလာရ
ျမိဳ႔အူသံထဲက
တိုးထြက္လာခဲ့ေပမယ့္
တည့္တည့္မတ္မတ္ မျပန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး
ဦးေခါင္းမီးစြဲလာတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္။ ။
ကုိေရြး
*ျမိဳ႔အူသံ။ ။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ အေျချပဳ ပဌာန္းစာအုပ္မွ
ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မပ်ံႏုိင္ဘူး
*ျမိဳ႔ရဲ့အူသံေတြဆီ
ဘယ္အကုိင္းမွာ နားမလဲ
ရင္ကုိ ျမားတစ္စင္းလာစုိက္တယ္
ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ လမ္းမွားပံုက
ကုိယ့္အမည္ ကုိယ္မုန္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
ၡ
ေလထဲပ်ံတာေတာင္
အရိပ္ကုိ ေၾကာင္ခုတ္ခံရတယ္
စကၠဴပန္းေတြလုိပဲ
ရနံ႔မပါဘူး
စကၠဴပန္းေတြလုိပဲ
အေရာင္မလြင့္ဘူး
ဒုကၡစစ္စစ္ေတြ မာခဲပံုက
ကဗ်ာေတြေတာင္ ဖ်တ္ခနဲေသတယ္
သိပ္သိပ္သည္းသည္း လမ္းကေလးအတုိင္း
အေတြးေတြ တြယ္စီးလာရ
ျမိဳ႔အူသံထဲက
တိုးထြက္လာခဲ့ေပမယ့္
တည့္တည့္မတ္မတ္ မျပန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး
ဦးေခါင္းမီးစြဲလာတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္။ ။
ကုိေရြး
*ျမိဳ႔အူသံ။ ။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ အေျချပဳ ပဌာန္းစာအုပ္မွ
Saturday, February 5, 2011
နီယြန္မီး ရဲ့ သားေကာင္မ်ား
ဒီ ႏႈိးစက္ နာရီသံကုိ ပဲ
တစ္ညလံုး ေစာင့္အိပ္ခဲ့ ရတာ။
ႏုိးတာနဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာ
နီယြန္မီးၾကီး သာေနတာ။
ေလးဘက္ေလးတန္ ပိတ္ေနတဲ့
မနက္ခင္း ကုိ
ေ၀ ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔
ေလးေနတဲ့ စိတ္ၾကီး ေတြနဲ႔
ငါဟာ ငါနဲ႔ ခၽြတ္စြတ္တူလာတာကုိ
။မတင္မက်။မေက်မနပ္။လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး။တက္တက္ၾကြၾကြ။
ျပီး
လည္ေနတဲ့ စက္ၾကီးထဲ
တစ္ေခါင္းလံုး ေျပး၀င္ထုိးစုိက္လုိ႔
ဂ်ပန္ျပည္ က ၁၇ ႏွစ္သား
စူဆုိက္သမားေလး ကုိ သတိရလုိ႔
အမဲလုိက္ အက ကုိ သတိရလုိ႔
တစ္ခါစားခဲ့ဖူးတဲ့
ေအာင္ေသ ေအာင္သား ကုိ သတိရလုိ႔
အဲ့သတိရမႈ အကုန္လံုး ကုိ
သတိရဖုိ႔ ကုိ သတိမရလုိ႔
နီယြန္မီးေတြေအာက္မွာ
အပန္ေျဖ အနားယူႏုိင္ဖုိ႔
နီယြန္မီးေတြ ထြန္းရင္း
။ကုိယ္၊ စိတ္ ၊ ႏွလံုး သံုးပါးလံုး(လံုး)။
ပင္ပန္းလုိက္ၾကတယ္။ ။
ထြန္းႏြယ္
(၆.၂.၂၀၁၁)
တစ္ညလံုး ေစာင့္အိပ္ခဲ့ ရတာ။
ႏုိးတာနဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာ
နီယြန္မီးၾကီး သာေနတာ။
ေလးဘက္ေလးတန္ ပိတ္ေနတဲ့
မနက္ခင္း ကုိ
ေ၀ ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔
ေလးေနတဲ့ စိတ္ၾကီး ေတြနဲ႔
ငါဟာ ငါနဲ႔ ခၽြတ္စြတ္တူလာတာကုိ
။မတင္မက်။မေက်မနပ္။လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး။တက္တက္ၾကြၾကြ။
ျပီး
လည္ေနတဲ့ စက္ၾကီးထဲ
တစ္ေခါင္းလံုး ေျပး၀င္ထုိးစုိက္လုိ႔
ဂ်ပန္ျပည္ က ၁၇ ႏွစ္သား
စူဆုိက္သမားေလး ကုိ သတိရလုိ႔
အမဲလုိက္ အက ကုိ သတိရလုိ႔
တစ္ခါစားခဲ့ဖူးတဲ့
ေအာင္ေသ ေအာင္သား ကုိ သတိရလုိ႔
အဲ့သတိရမႈ အကုန္လံုး ကုိ
သတိရဖုိ႔ ကုိ သတိမရလုိ႔
နီယြန္မီးေတြေအာက္မွာ
အပန္ေျဖ အနားယူႏုိင္ဖုိ႔
နီယြန္မီးေတြ ထြန္းရင္း
။ကုိယ္၊ စိတ္ ၊ ႏွလံုး သံုးပါးလံုး(လံုး)။
ပင္ပန္းလုိက္ၾကတယ္။ ။
ထြန္းႏြယ္
(၆.၂.၂၀၁၁)
Thursday, January 13, 2011
အေတြးစမ်ား (၂)
လူတစ္ေယာက္ရိွသည္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းတြင္ တာ၀န္ယူရသည္။ ျပည္သူတို႔ အျမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထားေသာ ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းတစ္ခုကို တစ္ဦးတည္းဆႏၵျဖင့္ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုသို႔ ေပးပစ္သည္။
လူတစ္ေယာက္ရိွသည္။ ဇနီး၊သား၊သမီးတို႔ပါ၀င္ေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ဦးစီးသည္။ အိမ္ရွင္မကြယ္ရာတြင္ သားႏွင့္သမီးကို အေစခံလုပ္ရန္ အျခားလူတစ္ဦးလက္သို႔ အပ္လိုက္သည္။
တည္ဆဲဥပေဒမ်ားအရ ထိုလူမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းအလြဲသံုးမႈျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ကေလးငယ္မ်ားကို ညွင္းပန္းႏိႈပ္စက္မႈျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တရားစြဲအေရးယူခြင့္ ရိွပါသည္။ ထားပါ၊ တရားဥပေဒဆိုသည္မ်ားကို ထည့္သြင္းမစဥ္းစားပါႏွင့္။ မိတ္ေဆြတို႔လက္ခံယံုၾကည္ထားေသာ လူ႔က်င့္၀တ္တန္ဖိုးမ်ားအရ သံုးသပ္အကဲျဖတ္ၾကည့္ပါ။ တရားနည္းလမ္းက်သူတစ္ဦးဟု ထင္ပါသလား။ ေလးစားခ်ီးက်ဴးထုိက္သူတစ္ဦးဟု ယူဆပါသလား။ အကယ္၍ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ဘုရားေလာင္းေနာက္ဆံုးပါရမီျဖည့္ရာဘ၀ဆိုသည့္ 'ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး' ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ေရာ မိတ္ေဆြတို႔အျမင္ကို တစ္စံုတစ္ရာသက္ေရာက္မႈရိွပါမည္လား။
ဇာတက၀တၳဳမ်ားတြင္ေနာက္ဆံုးျဖစ္သည့္ “ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ၾကီး”ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ အက်ယ္မဖြင့္ဆိုေတာ့ပါ။ သိ၀ိတိုင္းျပည္မွ ဘုရင့္သားေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသားေလးသည္ အမိ၀မ္းမွကြ်တ္စကတည္းက လွဴရန္ပစၥည္းလက္ျဖန္႔ေတာင္းသူျဖစ္သည္။ အသက္(၁၆)ႏွစ္တြင္ မဒၵီမင္းသမီးႏွင့္လက္ဆက္ျပီး ဖခင္ထီးနန္းကိုဆက္ခံသည္။ ႏိုင္ငံ၏ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ပုဏၰားအလွဴခံမ်ားအား လွဴလိုက္သျဖင့္ ျပည္သူတို႔အမ်က္ရွျပီး ထီးနန္းမွခ်ကာ ေတာထဲသို႔ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံရသည္။ မဒၵီေဒ၀ီ၊ သားေတာ္ဇာလီ၊ သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္တို႔ႏွင့္အတူ ေတာေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ ေန၏။ တစ္ေန႔ မဒၵီေဒ၀ီ သစ္သီးရွာသြားခိုက္ မယားအတြက္ အေစခံအရွာထြက္လာေသာ ဇူဇကာပုဏၰားက သားႏွင့္သမီးကို အလွဴခံသည္။ ဒါနပါရမီျဖည့္ႏိုင္ျပီဟူေသာ ၀မ္းသာမႈမ်ိဳးျဖင့္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္းေနေသာ သားႏွင့္သမီးကို ရေအာင္ေခၚ၍ ပုဏၰားႏွင့္ထည့္လႊတ္လိုက္သည္။ မဒၵီေဒ၀ီျပန္လာ၍ သားသမီးမ်ားကို မေတြ႔ရေလလွ်င္ စိုးရိမ္ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ေတာအႏွံ႔လိုက္ရွာသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ အေၾကာင္းစံုသိျပီး မင္းၾကီးႏွင့္အတူ သာဓုေခၚၾကသည္။ ဇာလီ၊ ကဏွာဇိန္တို႔ကား ဘိုးေတာ္မင္းၾကီးႏွင့္ေတြ႔ျပီး ပုဏၰားထံမွ ေရြးယူခံရသည္။ အဆံုး၌ကား ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးထီးနန္းျပန္ရျပီး အသက္ထက္ဆံုး အလွဴဒါနျပဳႏိုင္ခဲ့ေလသတည္းဟု ဇာတ္ေပါင္းထားပါသည္။
“ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ၾကီး”စကားေျပကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ရႈခဲ့ရသည္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္ကတည္းက ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မည္သည့္ထူးထူးျခားျခား ခံစားမႈ၊ ေတြးေတာမႈကိုမွ မျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါ။ ယမန္ေန႔ကမွ ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ေရးသည့္ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕စာအုပ္ကို ေကာက္လွန္မိရင္း ဆရာပါရဂူေရးသည့္ ဇာတကသမိုင္း နိဒါန္းကိုဖတ္မိျပီး ယခုစာစုကေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာပါရဂူက ဤသို႔ေရးထားေပ၏။
“ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ သူ႔မယားႏွင့္သားသမီးမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ ေပးႏိုင္ခြင့္ ရိွ၊မရိွ ဟူေသာ ျပႆနာသည္ အေရးၾကီးသည့္ ျပႆနာမဟုတ္ေပ။ ယင္းဇာတ္ေတာ္၌ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦး၏ သားမယားသည္ မိမိသေဘာအတိုင္း ေပးလိုက ေပးပစ္၍ရေသာ၊ ေရာင္းလိုက ေရာင္းပစ္၍ရေသာ ေရြ႕ေျပာင္းႏိုင္သည့္ ပစၥည္း၀တၳဳျဖစ္သည္ ဟူသည့္အခ်က္ကို ေဖာ္ျပရန္မဟုတ္ေပ။ ေလာကီ ပစၥည္းဥစၥာ ဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈလံုး၀ကင္းျခင္း၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ျခင္းသည္ ေဗာဒိသတၱ ေခၚ ဘုရားေလာင္းတို႔၏ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေဖာ္ျပလိုျခင္း၊ (၀ါ) ေဗာဒိသတၱ၏ က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ဒါနပါရမီကို ေဖာ္ျပလိုျခင္းသာလွ်င္ ယင္းဇာတ္ေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ေလသည္။”
ေရွးဦးစြာ ဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာလိုပါသည္။ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးကဲ့သို႔ ရသစာေပစာေပသက္သက္မဟုတ္သည့္ ဆံုးမစာအႏြယ္၀င္စာမ်ိဳးတြင္ စာေရးသူေဖာ္ျပလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ ရိွမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္လက္ခံပါသည္။ ေဗာဒိသတၱ၏ ဒါနပါရမီက်င့္စဥ္ကို ေဖာ္ျပလိုျခင္းသည္ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ ျငင္းခ်က္ထုတ္ရန္ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ စာေရးသူေပးလိုသည္ကို ယူလိုက္လွ်င္ ျပီးျပီလား။ စာေရးသူေပးလိုသည္မွအပ အျခားအရာအားလံုးကို အေရးမၾကီးဟု မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္ရမည္လား။ လြတ္လပ္ေသာ စာေရးသူတစ္ဦးသည္ သူေရးေသာ စာတစ္ပုဒ္တြင္ သူေပးခ်င္သည္ကို ေပးႏိုင္ပါသည္။ ၄င္းမွာ စာေရးသူ၏ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာ စာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္လည္း သူဖတ္ေသာစာတစ္ပုဒ္မွ သူရွာခ်င္သည္ကိုရွာ၊ သူေတြ႕ခ်င္သည္ကိုေတြ႕၊ သူယူခ်င္သည္ကိုယူႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးရိွသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မွတ္ယူပါသည္။ သူရလိုက္ေသာအရာ၏ အေရးၾကီးျခင္း၊ မၾကီးျခင္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ရမည္ျဖစ္ျပီး ေဘးလူတစ္ေယာက္မွလည္းေကာင္း၊ စာေရးသူကိုယ္တိုင္မွလည္းေကာင္း ၀င္ေရာက္အကဲျဖတ္၍မရဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးပါ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ အျပဳအမူမ်ားကို လြတ္လပ္ေသာစာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ အကဲျဖတ္ႏိုင္ခြင့္ရိွေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။
လူတစ္ဦး၏ ကိုယ့္က်င့္တရားကို အကဲျဖတ္ရန္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာနည္း၊ စံႏႈန္းမ်ားစြာရိွသည့္အနက္ ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်လက္ခံထားေသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအဓိကနည္းႏွင့္ ေစတနာအဓိကနည္းတို႔ကို အသံုးျပဳျပီး ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ပါမည္။ (ဤေနရာတြင္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူသာမန္တို႔၏ က်င့္၀တ္စံႏႈန္းမ်ားျဖင့္ အကဲမျဖတ္သင့္ဟု ကန္႔ကြက္မႈမ်ားရိွႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မူ ဘုရားအေလာင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္သည္လည္းေကာင္း လူမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ထားေသာေၾကာင့္ လူတို႔၏စံႏႈန္းမ်ားကိုသာ အသံုးျပဳပါမည္။) အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအဓိကနည္းဆိုသည္မွာ “The end justifies the means.”၊ “အက်ိဳးရလဒ္ (၀ါ)ပန္းတိုင္သည္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးသည္” ဟူေသာ အယူအဆျဖစ္သည္။ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဆင္ျဖဴေတာ္ပစၥယအား လွဴလိုက္ျခင္းျဖင့္ ထီးနန္းကိုဆံုးရံႈးရသကဲ့သို႔ မိဖုရား၊သားသမီးတို႔ႏွင့္တကြ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးရလဒ္အရ အႏႈတ္ျပေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လွဴဒါန္းလိုက္ေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတြင္ မိုးေခါင္ေရရွားမႈရပ္တန႔္ျပီး ျပည္သူမ်ားခ်မ္းသာရာရသည္ဆိုပါကမူ မွန္ကန္ေသာလုပ္ရပ္ဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို လွဴဒါန္းလိုက္သည့္ ျဖစ္စဥ္တြင္လည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္သည္။ သား၊သမီးတို႔ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရျခင္း၊ မဒၵီေဒ၀ီ ေသမတတ္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းရျခင္းတို႔ရိွခဲ့ေသာ္လည္း အဆံုးသတ္တြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဒုကၡမေတြ႔ဘဲ (ဇူဇကာမွလြဲ၍) ခ်မ္းသာျခင္းသို႔ေရာက္ရေလသည္။
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈနည္းအရ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ လုပ္ရပ္တို႔သည္ မွားယြင္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ယခုေလ့လာေနေသာျဖစ္ရပ္သည္ လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္းမွမဟုတ္ဘဲ ယုတၱိပိုင္းအရ လြန္စြာအားနည္းေသာ ဇာတကလာ ပံု၀တၱဳတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈနည္းထက္ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာအေျခခံေသာ ေစတနာအဓိကနည္းကသာ အသံုးျပဳရန္ ပိုျပီးသင့္ေလ်ာ္ေပလိမ့္မည္။ ေစတနာအဓိကနည္းဆိုသည္မွာ 'ေကာင္းေသာေစတနာႏွင့္ ျပဳမူေျပာဆိုျခင္းသည္ မည္သို႔အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွသည္ျဖစ္ေစ ေကာင္းသည္'ဟူေသာ အယူအဆနည္းျဖစ္သည္။ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးမွ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ အျပဳအမူမ်ားသည္ ေကာင္းေသာေစတနာကို အေျခခံပါသလား။ မင္းၾကီးသည္ ဘ၀တစ္သက္တာလံုး ဒါနပါရမီျဖည့္ရန္ဟူေသာ လံႈ႕ေဆာ္မႈေအာက္တြင္ အလွဴဒါနကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ျပဳခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လာေရာက္အလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ဇူဇကာက သားႏွင့္သမီးကိုအလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ သိၾကားမင္းက ပုဏၰားေယာင္ေဆာင္ျပီး မဒၵီေဒ၀ီကို လာေရာက္အလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ အနည္းငယ္မွ်ပင္ တံု႕ဆိုင္းျခင္း၊ ေတြးေတာျခင္းမရိွပဲ (သူ႕စာထဲကအတိုင္းေဖာ္ျပရလွ်င္) 'လက္ထဲသို႔ အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္ကို လာ၍ထည့္သကဲ့သို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္လ်က္' လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ အလွဴခံပုုဂိၢဳလ္ႏွင့္ အလွဴခံရျခင္းအေၾကာင္းတို႔ကို အနည္းငယ္မွ မသိေသးပါဘဲ ထိုသို႔၀မ္းသာအားရျဖစ္ရျခင္းမွာ လွဴဒါန္းရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေက်နပ္မႈပီတိမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ ဒါနပါရမီျဖည့္ႏိုင္ျပီ၊ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရန္ အေထာက္အကူျဖစ္ေပျပီဟူေသာ အလုိျပည့္သည့္ေက်နပ္မႈမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ မင္းၾကီးျပဳသမွ် အလွဴအားလံုးတို႔သည္ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရန္၊ ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။
ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လွဴဒါန္းျခင္းသည္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ျပည္သူမ်ား အငတ္ေဘးလြတ္ရန္မဟုတ္၊ ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနရွာေသာ သားႏွင့္သမီးကို ယခုမွေတြ႕ဖူးသည့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ထံ အေစခံအျဖစ္ ထည့္လိုက္ျခင္းသည္လည္း ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သာျဖစ္သည္။ အျခားသူဒုကၡေရာက္ရင္ ေရာက္ပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ၊ မိမိရည္ရြယ္ခ်က္ ျပီးေျမာက္ဖို႔သာ အဓိကဟူေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို ေကာင္းမြန္ေသာေစတနာဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးႏွင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အျပဳအမူအားလံုးတို႔ကိုလည္း ေကာင္းသည္ (၀ါ) မွန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေတာ့သလို ဘ၀တစ္သက္တာလံုး ထိုစိတ္ဓာတ္သာ လႊမ္းမိုးခဲ့သည့္ လူပုုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကိုလည္း ျမင့္ျမတ္သူ၊ ေလးစားေလာက္သူဟု သတ္မွတ္ရန္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။
ဆက္လက္၍ ဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ေဗာဒိသတၱတို႔၏က်င့္စဥ္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာလိုပါသည္။ ေလာကီ ပစၥည္းဥစၥာဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈလံုး၀ကင္းျခင္း၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာက်င့္စဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း လက္ခံထားၾကပါသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံျခင္း၊ လက္မခံျခင္းကိုေတာ့ ယခုစာစုတြင္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါ။) သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀င္မက်သည္မွာ ေလာကီ ပစၥည္းဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈကင္းခ်င္သူ၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ခ်င္သူတစ္ဦးအေနျဖင့့္ သံေယာဇဥ္ အျငိမခံရေအာင့္ အစကတည္းက အဘယ္ေၾကာင့္ မေရွာင္ခဲ့သနည္းဆိုသည္ကို ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာေသာ သားသမီးမ်ားကို အရြယ္ေရာက္သည္ထိ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရျခင္းသည္ လူမ်ားသာမက တိရိစာၦန္မ်ားပင္လိုက္နာၾကေသာ ေလာကနီတိတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ထိုနီတိကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ သံေယာဇဥ္ျပတ္ပါျပီဟုဆုိကာ သားသမီးမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ေပးပစ္ျခင္းသည္ လူ႕က်င့္၀တ္ကို အဆိုးရြားဆံုး ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္ပါသည္။
ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းကို ဤသို႔သံုးသပ္အကဲျဖတ္ျခင္းသည္ ဗုဒၶဘုရားကို ေစာ္ကားျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု မိတ္ေဆြတို႔ ယူဆေကာင္းယူဆႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ယူဆမိသူမ်ားအေနျဖင့္ ဤသို႔စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ခန္႔ နီေပါႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏႈတ္မွ ျမြက္ၾကားခဲ့သည့္ ပါဠိဘာသာတရားေတာ္မ်ားကို ရဟန္းေတာ္မ်ားက ႏႈတ္ျဖင့္သာ အာဂံုေဆာင္ခဲ့ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာႏွင့္ေပႏွင့္စတင္မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီး ႏွစ္ေလးရာအၾကာ ဘီစီ (၁)ရာစုတြင္မွ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္ေလးရာကာလအတြင္း ရဟန္းေတာ္တို႔ အာဂံုေဆာင္ထိန္းသိမ္းခဲ့ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကာလအတြင္း မူရင္းပါဠိဘာသာမွ သကၠတ၊သီဟိုဠ္၊ ျမန္မာစာ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ဘာသာျပန္ ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့ရာတြင္လည္းေကာင္း လြဲေခ်ာ္မႈမ်ား၊ အပိုအလိုမ်ား ရိွႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးကဲ့သို႔ေသာ ဇာတကပံု၀တၳဳမ်ားတြင္ ရာဇ၀င္ဆရာတို႔၏ ထိုးဇာတ္၊လုပ္ဇာတ္မ်ား အနည္းႏွင့္အမ်ားပါ၀င္ေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ 'ဘုရားေဟာ'ဆိုတိုင္း 'အားလံုးအမွန္'ဟု မ်က္စိမွိတ္ယံုၾကည္ေန၍ မရေတာ့ဘဲ မိမိတို႔စဥ္းစားဥာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ၾကည့္မွသာ သင့္ေလ်ာ္ေပလိမ့္မည္။ ယခုစာစုပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ထိုသို႔ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ၾကည့္ရန္ ၾကိဳးစားထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္၏ အားထုတ္မႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာစုပါ မွန္ျခင္း၊မွားျခင္း ေ၀ဖန္မႈမ်ားကို မိတ္ေဆြတို႔အေနျဖင့္ အလံုးစံုလက္ခံရန္မလိုသလို၊ လက္ခံမည္ဟုလည္း မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔၏ မွန္ျခင္း၊မွားျခင္းမွာ မိတ္ေဆြတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမည့္အရာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ။
ေျပစိုးေက်ာ္
လူတစ္ေယာက္ရိွသည္။ ဇနီး၊သား၊သမီးတို႔ပါ၀င္ေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ဦးစီးသည္။ အိမ္ရွင္မကြယ္ရာတြင္ သားႏွင့္သမီးကို အေစခံလုပ္ရန္ အျခားလူတစ္ဦးလက္သို႔ အပ္လိုက္သည္။
တည္ဆဲဥပေဒမ်ားအရ ထိုလူမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းအလြဲသံုးမႈျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ကေလးငယ္မ်ားကို ညွင္းပန္းႏိႈပ္စက္မႈျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တရားစြဲအေရးယူခြင့္ ရိွပါသည္။ ထားပါ၊ တရားဥပေဒဆိုသည္မ်ားကို ထည့္သြင္းမစဥ္းစားပါႏွင့္။ မိတ္ေဆြတို႔လက္ခံယံုၾကည္ထားေသာ လူ႔က်င့္၀တ္တန္ဖိုးမ်ားအရ သံုးသပ္အကဲျဖတ္ၾကည့္ပါ။ တရားနည္းလမ္းက်သူတစ္ဦးဟု ထင္ပါသလား။ ေလးစားခ်ီးက်ဴးထုိက္သူတစ္ဦးဟု ယူဆပါသလား။ အကယ္၍ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ဘုရားေလာင္းေနာက္ဆံုးပါရမီျဖည့္ရာဘ၀ဆိုသည့္ 'ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး' ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ေရာ မိတ္ေဆြတို႔အျမင္ကို တစ္စံုတစ္ရာသက္ေရာက္မႈရိွပါမည္လား။
ဇာတက၀တၳဳမ်ားတြင္ေနာက္ဆံုးျဖစ္သည့္ “ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ၾကီး”ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ အက်ယ္မဖြင့္ဆိုေတာ့ပါ။ သိ၀ိတိုင္းျပည္မွ ဘုရင့္သားေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသားေလးသည္ အမိ၀မ္းမွကြ်တ္စကတည္းက လွဴရန္ပစၥည္းလက္ျဖန္႔ေတာင္းသူျဖစ္သည္။ အသက္(၁၆)ႏွစ္တြင္ မဒၵီမင္းသမီးႏွင့္လက္ဆက္ျပီး ဖခင္ထီးနန္းကိုဆက္ခံသည္။ ႏိုင္ငံ၏ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ပုဏၰားအလွဴခံမ်ားအား လွဴလိုက္သျဖင့္ ျပည္သူတို႔အမ်က္ရွျပီး ထီးနန္းမွခ်ကာ ေတာထဲသို႔ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံရသည္။ မဒၵီေဒ၀ီ၊ သားေတာ္ဇာလီ၊ သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္တို႔ႏွင့္အတူ ေတာေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ ေန၏။ တစ္ေန႔ မဒၵီေဒ၀ီ သစ္သီးရွာသြားခိုက္ မယားအတြက္ အေစခံအရွာထြက္လာေသာ ဇူဇကာပုဏၰားက သားႏွင့္သမီးကို အလွဴခံသည္။ ဒါနပါရမီျဖည့္ႏိုင္ျပီဟူေသာ ၀မ္းသာမႈမ်ိဳးျဖင့္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္းေနေသာ သားႏွင့္သမီးကို ရေအာင္ေခၚ၍ ပုဏၰားႏွင့္ထည့္လႊတ္လိုက္သည္။ မဒၵီေဒ၀ီျပန္လာ၍ သားသမီးမ်ားကို မေတြ႔ရေလလွ်င္ စိုးရိမ္ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ေတာအႏွံ႔လိုက္ရွာသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ အေၾကာင္းစံုသိျပီး မင္းၾကီးႏွင့္အတူ သာဓုေခၚၾကသည္။ ဇာလီ၊ ကဏွာဇိန္တို႔ကား ဘိုးေတာ္မင္းၾကီးႏွင့္ေတြ႔ျပီး ပုဏၰားထံမွ ေရြးယူခံရသည္။ အဆံုး၌ကား ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးထီးနန္းျပန္ရျပီး အသက္ထက္ဆံုး အလွဴဒါနျပဳႏိုင္ခဲ့ေလသတည္းဟု ဇာတ္ေပါင္းထားပါသည္။
“ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ၾကီး”စကားေျပကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ရႈခဲ့ရသည္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္ကတည္းက ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မည္သည့္ထူးထူးျခားျခား ခံစားမႈ၊ ေတြးေတာမႈကိုမွ မျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါ။ ယမန္ေန႔ကမွ ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ေရးသည့္ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕စာအုပ္ကို ေကာက္လွန္မိရင္း ဆရာပါရဂူေရးသည့္ ဇာတကသမိုင္း နိဒါန္းကိုဖတ္မိျပီး ယခုစာစုကေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာပါရဂူက ဤသို႔ေရးထားေပ၏။
“ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ သူ႔မယားႏွင့္သားသမီးမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ ေပးႏိုင္ခြင့္ ရိွ၊မရိွ ဟူေသာ ျပႆနာသည္ အေရးၾကီးသည့္ ျပႆနာမဟုတ္ေပ။ ယင္းဇာတ္ေတာ္၌ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦး၏ သားမယားသည္ မိမိသေဘာအတိုင္း ေပးလိုက ေပးပစ္၍ရေသာ၊ ေရာင္းလိုက ေရာင္းပစ္၍ရေသာ ေရြ႕ေျပာင္းႏိုင္သည့္ ပစၥည္း၀တၳဳျဖစ္သည္ ဟူသည့္အခ်က္ကို ေဖာ္ျပရန္မဟုတ္ေပ။ ေလာကီ ပစၥည္းဥစၥာ ဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈလံုး၀ကင္းျခင္း၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ျခင္းသည္ ေဗာဒိသတၱ ေခၚ ဘုရားေလာင္းတို႔၏ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေဖာ္ျပလိုျခင္း၊ (၀ါ) ေဗာဒိသတၱ၏ က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ဒါနပါရမီကို ေဖာ္ျပလိုျခင္းသာလွ်င္ ယင္းဇာတ္ေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ေလသည္။”
ေရွးဦးစြာ ဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာလိုပါသည္။ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးကဲ့သို႔ ရသစာေပစာေပသက္သက္မဟုတ္သည့္ ဆံုးမစာအႏြယ္၀င္စာမ်ိဳးတြင္ စာေရးသူေဖာ္ျပလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ ရိွမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္လက္ခံပါသည္။ ေဗာဒိသတၱ၏ ဒါနပါရမီက်င့္စဥ္ကို ေဖာ္ျပလိုျခင္းသည္ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ ျငင္းခ်က္ထုတ္ရန္ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ စာေရးသူေပးလိုသည္ကို ယူလိုက္လွ်င္ ျပီးျပီလား။ စာေရးသူေပးလိုသည္မွအပ အျခားအရာအားလံုးကို အေရးမၾကီးဟု မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္ရမည္လား။ လြတ္လပ္ေသာ စာေရးသူတစ္ဦးသည္ သူေရးေသာ စာတစ္ပုဒ္တြင္ သူေပးခ်င္သည္ကို ေပးႏိုင္ပါသည္။ ၄င္းမွာ စာေရးသူ၏ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာ စာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္လည္း သူဖတ္ေသာစာတစ္ပုဒ္မွ သူရွာခ်င္သည္ကိုရွာ၊ သူေတြ႕ခ်င္သည္ကိုေတြ႕၊ သူယူခ်င္သည္ကိုယူႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးရိွသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မွတ္ယူပါသည္။ သူရလိုက္ေသာအရာ၏ အေရးၾကီးျခင္း၊ မၾကီးျခင္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ရမည္ျဖစ္ျပီး ေဘးလူတစ္ေယာက္မွလည္းေကာင္း၊ စာေရးသူကိုယ္တိုင္မွလည္းေကာင္း ၀င္ေရာက္အကဲျဖတ္၍မရဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးပါ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ အျပဳအမူမ်ားကို လြတ္လပ္ေသာစာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ အကဲျဖတ္ႏိုင္ခြင့္ရိွေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။
လူတစ္ဦး၏ ကိုယ့္က်င့္တရားကို အကဲျဖတ္ရန္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာနည္း၊ စံႏႈန္းမ်ားစြာရိွသည့္အနက္ ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်လက္ခံထားေသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအဓိကနည္းႏွင့္ ေစတနာအဓိကနည္းတို႔ကို အသံုးျပဳျပီး ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ပါမည္။ (ဤေနရာတြင္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူသာမန္တို႔၏ က်င့္၀တ္စံႏႈန္းမ်ားျဖင့္ အကဲမျဖတ္သင့္ဟု ကန္႔ကြက္မႈမ်ားရိွႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မူ ဘုရားအေလာင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္သည္လည္းေကာင္း လူမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ထားေသာေၾကာင့္ လူတို႔၏စံႏႈန္းမ်ားကိုသာ အသံုးျပဳပါမည္။) အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအဓိကနည္းဆိုသည္မွာ “The end justifies the means.”၊ “အက်ိဳးရလဒ္ (၀ါ)ပန္းတိုင္သည္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးသည္” ဟူေသာ အယူအဆျဖစ္သည္။ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဆင္ျဖဴေတာ္ပစၥယအား လွဴလိုက္ျခင္းျဖင့္ ထီးနန္းကိုဆံုးရံႈးရသကဲ့သို႔ မိဖုရား၊သားသမီးတို႔ႏွင့္တကြ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးရလဒ္အရ အႏႈတ္ျပေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လွဴဒါန္းလိုက္ေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတြင္ မိုးေခါင္ေရရွားမႈရပ္တန႔္ျပီး ျပည္သူမ်ားခ်မ္းသာရာရသည္ဆိုပါကမူ မွန္ကန္ေသာလုပ္ရပ္ဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို လွဴဒါန္းလိုက္သည့္ ျဖစ္စဥ္တြင္လည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္သည္။ သား၊သမီးတို႔ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရျခင္း၊ မဒၵီေဒ၀ီ ေသမတတ္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းရျခင္းတို႔ရိွခဲ့ေသာ္လည္း အဆံုးသတ္တြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဒုကၡမေတြ႔ဘဲ (ဇူဇကာမွလြဲ၍) ခ်မ္းသာျခင္းသို႔ေရာက္ရေလသည္။
အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈနည္းအရ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ လုပ္ရပ္တို႔သည္ မွားယြင္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ယခုေလ့လာေနေသာျဖစ္ရပ္သည္ လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္းမွမဟုတ္ဘဲ ယုတၱိပိုင္းအရ လြန္စြာအားနည္းေသာ ဇာတကလာ ပံု၀တၱဳတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈနည္းထက္ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာအေျခခံေသာ ေစတနာအဓိကနည္းကသာ အသံုးျပဳရန္ ပိုျပီးသင့္ေလ်ာ္ေပလိမ့္မည္။ ေစတနာအဓိကနည္းဆိုသည္မွာ 'ေကာင္းေသာေစတနာႏွင့္ ျပဳမူေျပာဆိုျခင္းသည္ မည္သို႔အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွသည္ျဖစ္ေစ ေကာင္းသည္'ဟူေသာ အယူအဆနည္းျဖစ္သည္။ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးမွ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ အျပဳအမူမ်ားသည္ ေကာင္းေသာေစတနာကို အေျခခံပါသလား။ မင္းၾကီးသည္ ဘ၀တစ္သက္တာလံုး ဒါနပါရမီျဖည့္ရန္ဟူေသာ လံႈ႕ေဆာ္မႈေအာက္တြင္ အလွဴဒါနကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ျပဳခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လာေရာက္အလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ဇူဇကာက သားႏွင့္သမီးကိုအလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ သိၾကားမင္းက ပုဏၰားေယာင္ေဆာင္ျပီး မဒၵီေဒ၀ီကို လာေရာက္အလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ အနည္းငယ္မွ်ပင္ တံု႕ဆိုင္းျခင္း၊ ေတြးေတာျခင္းမရိွပဲ (သူ႕စာထဲကအတိုင္းေဖာ္ျပရလွ်င္) 'လက္ထဲသို႔ အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္ကို လာ၍ထည့္သကဲ့သို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္လ်က္' လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ အလွဴခံပုုဂိၢဳလ္ႏွင့္ အလွဴခံရျခင္းအေၾကာင္းတို႔ကို အနည္းငယ္မွ မသိေသးပါဘဲ ထိုသို႔၀မ္းသာအားရျဖစ္ရျခင္းမွာ လွဴဒါန္းရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေက်နပ္မႈပီတိမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ ဒါနပါရမီျဖည့္ႏိုင္ျပီ၊ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရန္ အေထာက္အကူျဖစ္ေပျပီဟူေသာ အလုိျပည့္သည့္ေက်နပ္မႈမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ မင္းၾကီးျပဳသမွ် အလွဴအားလံုးတို႔သည္ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရန္၊ ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။
ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လွဴဒါန္းျခင္းသည္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ျပည္သူမ်ား အငတ္ေဘးလြတ္ရန္မဟုတ္၊ ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနရွာေသာ သားႏွင့္သမီးကို ယခုမွေတြ႕ဖူးသည့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ထံ အေစခံအျဖစ္ ထည့္လိုက္ျခင္းသည္လည္း ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သာျဖစ္သည္။ အျခားသူဒုကၡေရာက္ရင္ ေရာက္ပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ၊ မိမိရည္ရြယ္ခ်က္ ျပီးေျမာက္ဖို႔သာ အဓိကဟူေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို ေကာင္းမြန္ေသာေစတနာဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးႏွင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အျပဳအမူအားလံုးတို႔ကိုလည္း ေကာင္းသည္ (၀ါ) မွန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေတာ့သလို ဘ၀တစ္သက္တာလံုး ထိုစိတ္ဓာတ္သာ လႊမ္းမိုးခဲ့သည့္ လူပုုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကိုလည္း ျမင့္ျမတ္သူ၊ ေလးစားေလာက္သူဟု သတ္မွတ္ရန္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။
ဆက္လက္၍ ဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ေဗာဒိသတၱတို႔၏က်င့္စဥ္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာလိုပါသည္။ ေလာကီ ပစၥည္းဥစၥာဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈလံုး၀ကင္းျခင္း၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာက်င့္စဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း လက္ခံထားၾကပါသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံျခင္း၊ လက္မခံျခင္းကိုေတာ့ ယခုစာစုတြင္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါ။) သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀င္မက်သည္မွာ ေလာကီ ပစၥည္းဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈကင္းခ်င္သူ၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ခ်င္သူတစ္ဦးအေနျဖင့့္ သံေယာဇဥ္ အျငိမခံရေအာင့္ အစကတည္းက အဘယ္ေၾကာင့္ မေရွာင္ခဲ့သနည္းဆိုသည္ကို ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာေသာ သားသမီးမ်ားကို အရြယ္ေရာက္သည္ထိ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရျခင္းသည္ လူမ်ားသာမက တိရိစာၦန္မ်ားပင္လိုက္နာၾကေသာ ေလာကနီတိတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ထိုနီတိကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ သံေယာဇဥ္ျပတ္ပါျပီဟုဆုိကာ သားသမီးမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ေပးပစ္ျခင္းသည္ လူ႕က်င့္၀တ္ကို အဆိုးရြားဆံုး ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္ပါသည္။
ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းကို ဤသို႔သံုးသပ္အကဲျဖတ္ျခင္းသည္ ဗုဒၶဘုရားကို ေစာ္ကားျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု မိတ္ေဆြတို႔ ယူဆေကာင္းယူဆႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ယူဆမိသူမ်ားအေနျဖင့္ ဤသို႔စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ခန္႔ နီေပါႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏႈတ္မွ ျမြက္ၾကားခဲ့သည့္ ပါဠိဘာသာတရားေတာ္မ်ားကို ရဟန္းေတာ္မ်ားက ႏႈတ္ျဖင့္သာ အာဂံုေဆာင္ခဲ့ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာႏွင့္ေပႏွင့္စတင္မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီး ႏွစ္ေလးရာအၾကာ ဘီစီ (၁)ရာစုတြင္မွ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္ေလးရာကာလအတြင္း ရဟန္းေတာ္တို႔ အာဂံုေဆာင္ထိန္းသိမ္းခဲ့ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကာလအတြင္း မူရင္းပါဠိဘာသာမွ သကၠတ၊သီဟိုဠ္၊ ျမန္မာစာ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ဘာသာျပန္ ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့ရာတြင္လည္းေကာင္း လြဲေခ်ာ္မႈမ်ား၊ အပိုအလိုမ်ား ရိွႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးကဲ့သို႔ေသာ ဇာတကပံု၀တၳဳမ်ားတြင္ ရာဇ၀င္ဆရာတို႔၏ ထိုးဇာတ္၊လုပ္ဇာတ္မ်ား အနည္းႏွင့္အမ်ားပါ၀င္ေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ 'ဘုရားေဟာ'ဆိုတိုင္း 'အားလံုးအမွန္'ဟု မ်က္စိမွိတ္ယံုၾကည္ေန၍ မရေတာ့ဘဲ မိမိတို႔စဥ္းစားဥာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ၾကည့္မွသာ သင့္ေလ်ာ္ေပလိမ့္မည္။ ယခုစာစုပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ထိုသို႔ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ၾကည့္ရန္ ၾကိဳးစားထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္၏ အားထုတ္မႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာစုပါ မွန္ျခင္း၊မွားျခင္း ေ၀ဖန္မႈမ်ားကို မိတ္ေဆြတို႔အေနျဖင့္ အလံုးစံုလက္ခံရန္မလိုသလို၊ လက္ခံမည္ဟုလည္း မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔၏ မွန္ျခင္း၊မွားျခင္းမွာ မိတ္ေဆြတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမည့္အရာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ။
ေျပစိုးေက်ာ္
Sunday, December 19, 2010
ေလွ ေနေသာ လူးလြန္႔ မႈ အစဥ္
အနာတရ ျဖစ္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ကုိေတြ႔ခဲ့သလုိ ေတြ႔ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။
အေကာင္းပကတိ က်န္းမာေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။
စေတြ႔ တာ ဘယ္အခ်ိန္ ကမွန္းမမွတ္မိ။ မွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနခဲ့ျပီ ျဖစ္ခဲ့သည္လား ၊ ျဖစ္ဆဲလား။
ခု ထိ ရူးေနတုန္းလုိ႔ ဆုိရမလုိ ခဏေန ေကာက္ ေကာင္းသြားသည္။
အမ်ားၾကီး ဆက္ဆံ ခဲ့ ၾကဖူးသည္။ ပူး၀င္ ဆန္႔ထြက္ ခဲ့ဖူးသည္။
ရူးလွ်င္ ေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းလွ်င္ ရူးသည္။ ဆန္႔က်င္ဖက္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တည္း ေရြးမရပါ။
ညာတယ္ ။
မညာပါဘူး။
ဒီအတုိင္းအမ်ားအျပားပဲ။
အဲ ဒါျဖားေယာင္းတာ။
အမွန္က အမွန္ က ဒီမွာေလ။
အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ခ်င္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားသည္။ အျမဲ ရွိေနသည္ ဟုထင္သည္။
တစ္ခါတေလ ေရွ႔က သြားသည္။ တခါတေလ ေနာက္ကလုိက္သည္။
တခါတေလ ရွိမေနေလာက္ေအာင္ အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ရူးေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါဆုိ ေကာင္းေနလုိ႔ပဲ ေနမယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ မညာခဲ့ရဘူးေလ။
(ဒီအပုိဒ္မွာ ဇာတ္လမ္း က ၀င္လာတယ္ ညာခဲ့ရတာလား မညာခဲ့ရတာလား။) (ဘယ္တုန္းကမွ ပါတယ္) (ဘာ မညာ ရမွာတုန္း)
အဲ့ဒါ ေကာင္းလာေအာင္လုိ႔။
ေျပာသမွ် လုိက္ေျပာေနရမွာလား။
လုပ္သမွ် လုိက္ေလ်ာေနရမွာလား။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
ပံုျပင္သည္ အတုိ အရွည္ မညီ တစ္ပုဒ္တည္းခြဲထြက္လာသည္။
ဇာတ္လမ္းဆင္ ေျပာသည္။ တခြန္းဟတာနဲ႔ စ လိမ္ညာေနေတာ့သည္။
မရွက္ဘူးလား။
မညာစရာ ဒီ မုသားပဲရွိတယ္။
ျဖားေယာင္းခံရျခင္းမွာ လမ္းဆံုးရွိတယ္ဆုိ ရင္
လမ္းဆံုးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္လမ္းသည္ သည္ေနရာတြင္ မုိးၾကီး ၏။ ေလတုိက္၏။
အဲ့ ေဘာလံုး ေလးကုိေလ မပစ္လိုက္ပါနဲ႔ မပစ္လုိက္ပါနဲ႔။ ဘုရားသခင္ေရ။
ဘာ ဘုရားသခင္ မရွက္ဘူးလာ။
ေရြးစရာမ်ားထဲတြင္ေရြးစရာ ေပ်ာက္ေနသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ အမည္း ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲတြင္ အျဖဴ ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲ မွ အမည္းက်ေတာ့ မည္းသည္။
ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လုိ႔ရတယ္။
သတၱိ ရွိစရာပဲလုိတယ္။
ေျပးရဲတာထက္ လုိက္ရဲတာ သတၱိ
အဲဒါ ရုိးေနျပီ။
မငုိနဲ႔ေနာ္။
မ်က္ရည္က်မွာ။
ေျပာမရဘူးလား။
ေနာက္မွာ ၊ ေရွ႔မွာ ၊ ေတာင္မွာ ၊ ေျမာက္မွာ ၊ အထက္မွာ ၊ ေအာက္မွာ
ေနရာတကာရွိသည္။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
လြမ္းရျပန္သည္။
ဒီေနရာမွာ မြန္းလုိက္ ဆုိနာတာ လုိလုိ ဖာအီလုိက္လုိလုိ ပီယာႏုိေတးသြား၀င္လာသည္။
၀တ္စံု အမည္းမ်ား ၀တ္ထားေသာ မ်ား မုိးေမွာင္ၾကီးထဲတြင္ သံျပိဳင္သီဆုိၾကသည္။
တမာရြက္မ်ား ေၾကြက်လာတာျမင္ရသည္။
စိမ္း ခါးဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ပါ။
တမာရြက္ ေခၚ သကြ။
လြယ္သားပဲ။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ရမည္။
ဟုိမွာ ျမင္လား။ ဘာေျပာမလဲ။
လိမ္ညာျခင္းဟာ အျပစ္မရွိပါလုိ႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။
အျပစ္ရွိရင္ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း ရွိတာပဲလား။
ဘယ္သူေပးလဲ။ ဘယ္ကရလဲ။ ဘယ္သူစီရင္သလဲ။
က်ားနာ တစ္ေကာင္လုိ ခဲပလုိက္သည္။ ငါးမန္းတစ္ေကာင္လုိ ရုန္း၍ ခဲလုိက္သည္။
မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္လုိ ေရနက္ထဲ ဆြဲႏွစ္လုိက္သည္။
ထုိ အျပံဳးကုိ ယံုၾကည္လုိက္ပါ။ အနာဂတ္ ကုိ အျပံဳး ထဲ ထည့္၍ လိမ္ညာၾကည့္သည္။
ေနသာသားပဲ။ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမယ္။ ဘယ္သူေပးမတဲ့တုန္း။
စေတြ႔ စက မရူးပါ။ ဘာသာ စကား ဘယ္သူေပးသတဲ့တံုး ဘယ္တုန္းက။
အသံ ကင္းမဲ့စြာ ေအာ္ေငါက္ပလုိက္သည္။
ေလဟာနယ္ ထဲ ေျပး၀င္သြားသည္။
ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု သတိရပါတယ္ဟု သတိရလုိက္တာဟု
ေမာေနျပီ ပ်င္းေနရင္။
လူဆုိတာ။
မင္း လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါဆုိ အေတာင္ပံမ်ား ျဖန္႔ထုတ္လုိက္သည္။
ညာဘက္ၾကြက္သားမ်ားကုိ အားကုန္လႈပ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အနီးနားရွိ သစ္ရြက္မ်ားတစ္ခ်ိဳ႔ လႈပ္ခတ္သြားသည္။
ညာေရာ ဘယ္ေရာလႈပ္ၾကည့္သည္။ ေပါ့ပါးသလိုလုိ စတင္ခံစားရေတာ့သည္။
ေျခပုိင္းကုိ အားစုိက္၍ ကန္ထုတ္လုိက္သည္။
ဂေလာက္ကနဲ အသံတစ္ခုျမည္သြားသည္။
ုထုိမွ သည္သုိ သည္မွ ထုိသုိ႔ စည္းခ်က္မ်ား စည္းကပ္သြားသည္။
အသံသည္ျငိမ္က်လာသည္။
စက္ရုပ္ပဲ။ ဘာတဲ့။
ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ သိတဲ့ သိမႈ နဲ႔သာ လူျဖစ္ေျမာက္သည္။
စေတြ႔စကတည္းက အေကာင္းပကတိမဟုတ္ခဲ့ပါ။
ဟု စဆံုးက ဟာကုိ သိသလုိ လိမ္လုိက္သည္။
နာစူးေနေသာ ဘယ္ဖက္ေတာင္ပံကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
ေလဟာနယ္ထဲ ေျပးသြားမိသည္။
လြင့္ထြက္သြားသည္။
တကယ္ ပ်ံႏုိင္သည္ပဲ။
ခ
ဏ
.
..
...
မရူးေတာ့ပါ။ မသိေတာ့ပါ။ ဟု သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္သည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးသားျခင္း ၊ လိမ္ညာျခင္း ျပီးသြားျပီ ဟု
တဆိတ္ ထင္လုိက္မိသည္။ ေနသာထုိင္သာရွိလာသည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းကုိ ဒီမွာ သိမ္းလုိက္သည္။
ထြန္းႏြယ္
(၁၉.၁၂.၁၀)
အေကာင္းပကတိ က်န္းမာေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။
စေတြ႔ တာ ဘယ္အခ်ိန္ ကမွန္းမမွတ္မိ။ မွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနခဲ့ျပီ ျဖစ္ခဲ့သည္လား ၊ ျဖစ္ဆဲလား။
ခု ထိ ရူးေနတုန္းလုိ႔ ဆုိရမလုိ ခဏေန ေကာက္ ေကာင္းသြားသည္။
အမ်ားၾကီး ဆက္ဆံ ခဲ့ ၾကဖူးသည္။ ပူး၀င္ ဆန္႔ထြက္ ခဲ့ဖူးသည္။
ရူးလွ်င္ ေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းလွ်င္ ရူးသည္။ ဆန္႔က်င္ဖက္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တည္း ေရြးမရပါ။
ညာတယ္ ။
မညာပါဘူး။
ဒီအတုိင္းအမ်ားအျပားပဲ။
အဲ ဒါျဖားေယာင္းတာ။
အမွန္က အမွန္ က ဒီမွာေလ။
အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ခ်င္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားသည္။ အျမဲ ရွိေနသည္ ဟုထင္သည္။
တစ္ခါတေလ ေရွ႔က သြားသည္။ တခါတေလ ေနာက္ကလုိက္သည္။
တခါတေလ ရွိမေနေလာက္ေအာင္ အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ရူးေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါဆုိ ေကာင္းေနလုိ႔ပဲ ေနမယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ မညာခဲ့ရဘူးေလ။
(ဒီအပုိဒ္မွာ ဇာတ္လမ္း က ၀င္လာတယ္ ညာခဲ့ရတာလား မညာခဲ့ရတာလား။) (ဘယ္တုန္းကမွ ပါတယ္) (ဘာ မညာ ရမွာတုန္း)
အဲ့ဒါ ေကာင္းလာေအာင္လုိ႔။
ေျပာသမွ် လုိက္ေျပာေနရမွာလား။
လုပ္သမွ် လုိက္ေလ်ာေနရမွာလား။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
ပံုျပင္သည္ အတုိ အရွည္ မညီ တစ္ပုဒ္တည္းခြဲထြက္လာသည္။
ဇာတ္လမ္းဆင္ ေျပာသည္။ တခြန္းဟတာနဲ႔ စ လိမ္ညာေနေတာ့သည္။
မရွက္ဘူးလား။
မညာစရာ ဒီ မုသားပဲရွိတယ္။
ျဖားေယာင္းခံရျခင္းမွာ လမ္းဆံုးရွိတယ္ဆုိ ရင္
လမ္းဆံုးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္လမ္းသည္ သည္ေနရာတြင္ မုိးၾကီး ၏။ ေလတုိက္၏။
အဲ့ ေဘာလံုး ေလးကုိေလ မပစ္လိုက္ပါနဲ႔ မပစ္လုိက္ပါနဲ႔။ ဘုရားသခင္ေရ။
ဘာ ဘုရားသခင္ မရွက္ဘူးလာ။
ေရြးစရာမ်ားထဲတြင္ေရြးစရာ ေပ်ာက္ေနသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ အမည္း ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲတြင္ အျဖဴ ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲ မွ အမည္းက်ေတာ့ မည္းသည္။
ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လုိ႔ရတယ္။
သတၱိ ရွိစရာပဲလုိတယ္။
ေျပးရဲတာထက္ လုိက္ရဲတာ သတၱိ
အဲဒါ ရုိးေနျပီ။
မငုိနဲ႔ေနာ္။
မ်က္ရည္က်မွာ။
ေျပာမရဘူးလား။
ေနာက္မွာ ၊ ေရွ႔မွာ ၊ ေတာင္မွာ ၊ ေျမာက္မွာ ၊ အထက္မွာ ၊ ေအာက္မွာ
ေနရာတကာရွိသည္။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
လြမ္းရျပန္သည္။
ဒီေနရာမွာ မြန္းလုိက္ ဆုိနာတာ လုိလုိ ဖာအီလုိက္လုိလုိ ပီယာႏုိေတးသြား၀င္လာသည္။
၀တ္စံု အမည္းမ်ား ၀တ္ထားေသာ မ်ား မုိးေမွာင္ၾကီးထဲတြင္ သံျပိဳင္သီဆုိၾကသည္။
တမာရြက္မ်ား ေၾကြက်လာတာျမင္ရသည္။
စိမ္း ခါးဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ပါ။
တမာရြက္ ေခၚ သကြ။
လြယ္သားပဲ။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ရမည္။
ဟုိမွာ ျမင္လား။ ဘာေျပာမလဲ။
လိမ္ညာျခင္းဟာ အျပစ္မရွိပါလုိ႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။
အျပစ္ရွိရင္ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း ရွိတာပဲလား။
ဘယ္သူေပးလဲ။ ဘယ္ကရလဲ။ ဘယ္သူစီရင္သလဲ။
က်ားနာ တစ္ေကာင္လုိ ခဲပလုိက္သည္။ ငါးမန္းတစ္ေကာင္လုိ ရုန္း၍ ခဲလုိက္သည္။
မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္လုိ ေရနက္ထဲ ဆြဲႏွစ္လုိက္သည္။
ထုိ အျပံဳးကုိ ယံုၾကည္လုိက္ပါ။ အနာဂတ္ ကုိ အျပံဳး ထဲ ထည့္၍ လိမ္ညာၾကည့္သည္။
ေနသာသားပဲ။ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမယ္။ ဘယ္သူေပးမတဲ့တုန္း။
စေတြ႔ စက မရူးပါ။ ဘာသာ စကား ဘယ္သူေပးသတဲ့တံုး ဘယ္တုန္းက။
အသံ ကင္းမဲ့စြာ ေအာ္ေငါက္ပလုိက္သည္။
ေလဟာနယ္ ထဲ ေျပး၀င္သြားသည္။
ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု သတိရပါတယ္ဟု သတိရလုိက္တာဟု
ေမာေနျပီ ပ်င္းေနရင္။
လူဆုိတာ။
မင္း လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါဆုိ အေတာင္ပံမ်ား ျဖန္႔ထုတ္လုိက္သည္။
ညာဘက္ၾကြက္သားမ်ားကုိ အားကုန္လႈပ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အနီးနားရွိ သစ္ရြက္မ်ားတစ္ခ်ိဳ႔ လႈပ္ခတ္သြားသည္။
ညာေရာ ဘယ္ေရာလႈပ္ၾကည့္သည္။ ေပါ့ပါးသလိုလုိ စတင္ခံစားရေတာ့သည္။
ေျခပုိင္းကုိ အားစုိက္၍ ကန္ထုတ္လုိက္သည္။
ဂေလာက္ကနဲ အသံတစ္ခုျမည္သြားသည္။
ုထုိမွ သည္သုိ သည္မွ ထုိသုိ႔ စည္းခ်က္မ်ား စည္းကပ္သြားသည္။
အသံသည္ျငိမ္က်လာသည္။
စက္ရုပ္ပဲ။ ဘာတဲ့။
ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ သိတဲ့ သိမႈ နဲ႔သာ လူျဖစ္ေျမာက္သည္။
စေတြ႔စကတည္းက အေကာင္းပကတိမဟုတ္ခဲ့ပါ။
ဟု စဆံုးက ဟာကုိ သိသလုိ လိမ္လုိက္သည္။
နာစူးေနေသာ ဘယ္ဖက္ေတာင္ပံကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
ေလဟာနယ္ထဲ ေျပးသြားမိသည္။
လြင့္ထြက္သြားသည္။
တကယ္ ပ်ံႏုိင္သည္ပဲ။
ခ
ဏ
.
..
...
မရူးေတာ့ပါ။ မသိေတာ့ပါ။ ဟု သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္သည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးသားျခင္း ၊ လိမ္ညာျခင္း ျပီးသြားျပီ ဟု
တဆိတ္ ထင္လုိက္မိသည္။ ေနသာထုိင္သာရွိလာသည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းကုိ ဒီမွာ သိမ္းလုိက္သည္။
ထြန္းႏြယ္
(၁၉.၁၂.၁၀)
Friday, December 17, 2010
ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ျခင္း
ဒီေန႔လည္း ခါတုိင္းလုိပဲ မွတ္တုိင္မွာ ထုိင္ျပီး ဘတ္စ္ ေစာင့္ျဖစ္သည္။
ကားတစ္စီးပဲ ေျပးေသာ လမ္းေပၚမွ မွတ္တုိင္ျဖစ္သည္။
ဆုိင္ကယ္တစ္စီး လီဗာ ဆြဲ၍ လမ္းေပၚ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆဲ ပလုိက္သည္။
မွတ္တုိင္မွာ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ကိစၥမရွိ။ ဘယ္သူမွ မၾကား။ ရွိလည္း နားလည္မည္မဟုတ္။
ဥၾသ ငွက္ ကုိ သတိရျခင္း နိမိတ္ပံုလုိ သံုးၾကသည္။ သတိရတယ္ ဆုိတာ ေျပာေတာ့သာ ေပါ့ေပါ့ေလး ေျပာထြက္သည္။
သတိရျခင္းကုိ တကယ္ေတြးလိုက္တုိင္း မ်က္ရည္မ်ားေ၀့တတ္လာတတ္သည္။
အသက္ရွည္ဆံုး ဆဲလ္မွာ ဦးေဏွာက္ဆဲလ္ ဟုဖတ္ဖူးသည္။ တစ္သက္လံုး ေသမသြားတတ္ဟုဆုိသည္။
မနက္မုိးလင္းတုိင္း သေဘၤာက်င္းၾကီးမ်ားေရွ႔ ပလက္ေဖာင္းမ်ားတြင္ စီတန္းအိပ္ေနေသာ အလုပ္သမားမ်ား။
လူသား၏ စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးမႈကုိ ကန္႔သတ္လုိက္ေသာ က်မ္းစာအုပ္မ်ား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကမာၻၾကီးတြင္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ားလည္း ေနထုိင္ၾက၍ သူရသတၱိ ျပည္စံုသူမ်ားလည္းေနထုိင္ၾကသည္။
မာသာထရီစာလုိ အၾကင္နာ ၾကီးသူမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသလုိ စစ္မ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္း
ဘာသာတရား မ်ား ကြဲျပား၍ ဘာသာစကားမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွသည္။
တီထြင္မႈမ်ား အ့ံမခန္း ျဖင့္ လူတုိ႔ ေနထုိင္ရာ ေဘာင္(၀ါ)ေထာင္ ၾကီးကုိ တပ္မက္ဖြယ္ရာ ေဆာက္တည္ခဲ့ၾကသည္။
အီဂ်စ္တြင္ ပိရမစ္မ်ား ယံုၾကည္မႈ ေခၽြးစက္မ်ား ၊ ေသြးမ်ား ၊ လူ ဟု သတ္မွတ္ဖြယ္ရာမ်ား။
အိႏၵိယ တြင္ တခ်္မဟာ ၊ ေမတၱာ ၊ အလြမ္း ၊ အနမ္း။
အီတလီ တြင္ အံ့မခန္း ပြဲၾကည့္စင္ ၊ ရဲရင့္မႈ ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ၊ လူ ဆုိသည္မွာ
တုိ႔ကုိ အံ့မခန္း တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကျပန္သည္။
ေ၀းလြင့္သြားေသာ ေန႔ရက္မ်ား မွ အမွတ္ရမႈ တုိ႔ကုိ တူးေဖာ္ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ေနသာဖြယ္ရာမ်ား ေတြ႔ရွိတတ္လာၾကသည္။
မနက္မုိးလင္း သည္ႏွင့္ ဟယ္လုိ ဟု ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကသည္။
ထုိ႔ေနာက္ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး အရုိအေသ ေပး၍ စတင္ တုိက္ခုိက္ၾကေလေတာ့သည္။
အားကစား စိတ္ဓါတ္အျပည့္ျဖင့္ တုိက္ခိုက္ၾကသည္။ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပး တုိက္ခိုက္ၾကသည္။
ဟုိလီဖီး ၏ နားရြက္ျပတ္ထဲမွ ဘုရားသခင္ ၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈ ကုိ လွပစြာ ငုိမိ ခဲ့ၾကဖူးသည္။
ျဖစ္ႏုိင္သလုိလုိ အိပ္မက္ေတြရွိသည္။ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ လမ္းေတြေပၚ ေရာက္ေနတတ္ၾကသည္။
ေတြ႔သမွ် နံရံ ေျပး၀င္ေဆာင့္ၾကသည္။
မာတယ္ဟုထင္ေနရံုသာ။ တကယ္မာတယ္ မမာဘူး ဆုိတာ ဘုရားသခင္မွပဲ သိမည္။
ေသြးျခင္းျခင္း နီေနေသာ ေအာက္တုိဘာ လ ၏ တစ္ခုေသာေန႔ရက္တြင္ အလံကုိ ေ၀ွ႔ယမ္း၍ လြတ္လပ္ျခင္း ဟု အမည္တပ္
ေအာင္ပြဲ ခံခဲ့ၾကဖူးျပီ။
စက္သြား မ်ား ထဲ တြင္ ေျပး၀င္အိပ္စက္ လည္ပတ္ ၊ အေပးနဲ႔ အယူ
ထုိးေပး ၊ ထုိးေပး ၊ မင့္ ေခါင္းကုိဘုရားသခင္ လက္ထဲ ထုိးေပး။ ဘုရားမွပဲ သိမည္။
လုိခ်င္တာ တခု စိတ္ထဲ လွ်ပ္ကနဲ ေပၚသြားသည္။ အံဆြဲ ကုိ ဆြဲ ဖြင့္လုိက္မိသည္။
ျပီးမွ ငါဘာလုိခ်င္တာပါလိမ့္ ဟု ျပန္ေတြးေနသည္။
ကီးဘုတ္ေပၚသုိ႔ လက္မ်ား ေျပးသြားသည္။ခလုတ္မ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္မည္သြားသည္။
ျပီးမွ ငါ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္ဟု ျပန္ေတြးေနသည္။
ေဘာင္ထဲမွ သိမႈ သည္ ေဘာင္ထဲတြင္သာ ေဘာင္ဘင္ရုိက္ေနသည္။
သိမႈ သည္ မသိမႈ ျဖစ္လာသည္။ မသိမႈ သည္ ေဘာင္ထဲတြင္သာ ပတ္ေနေတာ့သည္။
မသိမႈ ကိုယ္တုိင္ သိမႈ ေဘာင္ထဲမွ မထြက္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိမႈ ေဘာင္မခ်ဲ႔ႏုိင္ေတာ့။
သို႔ေသာ္ မသိမႈ ႏွင့္ သိမႈ ေရာေထြးသြားျပီးေနာက္ လူသည္ စံနစ္က်ေသာလူျဖစ္လာသည္။
အေတြ႔အၾကံဳ အသစ္အဆန္းမရွိ။ ျငီးေငြ႔လာသည္။
ကိုယ့္တုိင္သိ မသိမႈ ၊ သိမႈ ၏ အျပင္ဘက္သည္ မသိမႈ ပဲျဖစ္မွာလည္းစုိးသည္။
ထြက္ေပါက္ရွာသည္။ ထြက္ေပါက္သည္ တခု ပဲရွိသည္။
သိမႈ မသိမႈ တုိ႔၏ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ မရွိမႈ ျဖစ္ေလသည္။ ရွိမႈသည္ ရုပ္ကုိ အေျခခံသည္။
ႏွလံုးအိမ္ထဲ ေရငတ္ျခင္း (ေဖာ္ေ၀း)
ေလးျဖဴ ၏ အမဲလုိက္အက သီခ်င္းကုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘာေၾကာင့္ႏွစ္ျခိဳက္ၾကမွန္း
အရင္ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ပါ။
ရွိမႈ မ်ား မ်ားလာေသာ အခါ သိမႈ လည္းမ်ားလာေတာ့သည္။
လူသားတုိ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။
သမုိင္းကုိ ဘာသာတရားကုိ လူကုိ သိပၸံပညာကုိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အတတ္ကုိ အဆင္ေျပမႈ အတတ္ကုိ သခ်ာၤကုိ ဘာသာစကားကုိ ရွိလာေအာင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။
လႊမ္းမုိးမႈ အျပီးတင္က်န္ခဲ့ေသာ ႏုန္းမ်ား (ေဇယ်ာလင္း)
ထုိရွိမႈမ်ားထဲ လူသည္ ဘုမသိဘမသိ လူဟု အမည္တပ္ခံလုိက္ၾကရေလသည္။
တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ဖဲ၀ုိင္းမွာ လိုက္ရဲတာထက္ ေျပးရဲတာ သတၱိ(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)
ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဘတ္စ္မွတ္တုိင္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္၍ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
မနက္ ၂ နာရီမွာထ ၊ မနက္ ၂ နာရီမွာ မထခ်င္ရင္ ၊ မနက္ ၂ နာရီမွ ထ (ေအာင္ခ်ိမ့္)
ဒီဘတ္စ္မွတ္တုိင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရံုး နားတြင္ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနေသာ ဘတ္စ္ လာတာကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထျပန္လာခဲ့သည္။
ထြန္းႏြယ္
၁၇.၁၂.၂၀၁၀
(This essay is dedicated to my 'nwe')
ကားတစ္စီးပဲ ေျပးေသာ လမ္းေပၚမွ မွတ္တုိင္ျဖစ္သည္။
ဆုိင္ကယ္တစ္စီး လီဗာ ဆြဲ၍ လမ္းေပၚ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆဲ ပလုိက္သည္။
မွတ္တုိင္မွာ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ကိစၥမရွိ။ ဘယ္သူမွ မၾကား။ ရွိလည္း နားလည္မည္မဟုတ္။
ဥၾသ ငွက္ ကုိ သတိရျခင္း နိမိတ္ပံုလုိ သံုးၾကသည္။ သတိရတယ္ ဆုိတာ ေျပာေတာ့သာ ေပါ့ေပါ့ေလး ေျပာထြက္သည္။
သတိရျခင္းကုိ တကယ္ေတြးလိုက္တုိင္း မ်က္ရည္မ်ားေ၀့တတ္လာတတ္သည္။
အသက္ရွည္ဆံုး ဆဲလ္မွာ ဦးေဏွာက္ဆဲလ္ ဟုဖတ္ဖူးသည္။ တစ္သက္လံုး ေသမသြားတတ္ဟုဆုိသည္။
မနက္မုိးလင္းတုိင္း သေဘၤာက်င္းၾကီးမ်ားေရွ႔ ပလက္ေဖာင္းမ်ားတြင္ စီတန္းအိပ္ေနေသာ အလုပ္သမားမ်ား။
လူသား၏ စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးမႈကုိ ကန္႔သတ္လုိက္ေသာ က်မ္းစာအုပ္မ်ား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကမာၻၾကီးတြင္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ားလည္း ေနထုိင္ၾက၍ သူရသတၱိ ျပည္စံုသူမ်ားလည္းေနထုိင္ၾကသည္။
မာသာထရီစာလုိ အၾကင္နာ ၾကီးသူမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသလုိ စစ္မ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္း
ဘာသာတရား မ်ား ကြဲျပား၍ ဘာသာစကားမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွသည္။
တီထြင္မႈမ်ား အ့ံမခန္း ျဖင့္ လူတုိ႔ ေနထုိင္ရာ ေဘာင္(၀ါ)ေထာင္ ၾကီးကုိ တပ္မက္ဖြယ္ရာ ေဆာက္တည္ခဲ့ၾကသည္။
အီဂ်စ္တြင္ ပိရမစ္မ်ား ယံုၾကည္မႈ ေခၽြးစက္မ်ား ၊ ေသြးမ်ား ၊ လူ ဟု သတ္မွတ္ဖြယ္ရာမ်ား။
အိႏၵိယ တြင္ တခ်္မဟာ ၊ ေမတၱာ ၊ အလြမ္း ၊ အနမ္း။
အီတလီ တြင္ အံ့မခန္း ပြဲၾကည့္စင္ ၊ ရဲရင့္မႈ ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ၊ လူ ဆုိသည္မွာ
တုိ႔ကုိ အံ့မခန္း တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကျပန္သည္။
ေ၀းလြင့္သြားေသာ ေန႔ရက္မ်ား မွ အမွတ္ရမႈ တုိ႔ကုိ တူးေဖာ္ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ေနသာဖြယ္ရာမ်ား ေတြ႔ရွိတတ္လာၾကသည္။
မနက္မုိးလင္း သည္ႏွင့္ ဟယ္လုိ ဟု ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကသည္။
ထုိ႔ေနာက္ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး အရုိအေသ ေပး၍ စတင္ တုိက္ခုိက္ၾကေလေတာ့သည္။
အားကစား စိတ္ဓါတ္အျပည့္ျဖင့္ တုိက္ခိုက္ၾကသည္။ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပး တုိက္ခိုက္ၾကသည္။
ဟုိလီဖီး ၏ နားရြက္ျပတ္ထဲမွ ဘုရားသခင္ ၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈ ကုိ လွပစြာ ငုိမိ ခဲ့ၾကဖူးသည္။
ျဖစ္ႏုိင္သလုိလုိ အိပ္မက္ေတြရွိသည္။ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ လမ္းေတြေပၚ ေရာက္ေနတတ္ၾကသည္။
ေတြ႔သမွ် နံရံ ေျပး၀င္ေဆာင့္ၾကသည္။
မာတယ္ဟုထင္ေနရံုသာ။ တကယ္မာတယ္ မမာဘူး ဆုိတာ ဘုရားသခင္မွပဲ သိမည္။
ေသြးျခင္းျခင္း နီေနေသာ ေအာက္တုိဘာ လ ၏ တစ္ခုေသာေန႔ရက္တြင္ အလံကုိ ေ၀ွ႔ယမ္း၍ လြတ္လပ္ျခင္း ဟု အမည္တပ္
ေအာင္ပြဲ ခံခဲ့ၾကဖူးျပီ။
စက္သြား မ်ား ထဲ တြင္ ေျပး၀င္အိပ္စက္ လည္ပတ္ ၊ အေပးနဲ႔ အယူ
ထုိးေပး ၊ ထုိးေပး ၊ မင့္ ေခါင္းကုိဘုရားသခင္ လက္ထဲ ထုိးေပး။ ဘုရားမွပဲ သိမည္။
လုိခ်င္တာ တခု စိတ္ထဲ လွ်ပ္ကနဲ ေပၚသြားသည္။ အံဆြဲ ကုိ ဆြဲ ဖြင့္လုိက္မိသည္။
ျပီးမွ ငါဘာလုိခ်င္တာပါလိမ့္ ဟု ျပန္ေတြးေနသည္။
ကီးဘုတ္ေပၚသုိ႔ လက္မ်ား ေျပးသြားသည္။ခလုတ္မ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္မည္သြားသည္။
ျပီးမွ ငါ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္ဟု ျပန္ေတြးေနသည္။
ေဘာင္ထဲမွ သိမႈ သည္ ေဘာင္ထဲတြင္သာ ေဘာင္ဘင္ရုိက္ေနသည္။
သိမႈ သည္ မသိမႈ ျဖစ္လာသည္။ မသိမႈ သည္ ေဘာင္ထဲတြင္သာ ပတ္ေနေတာ့သည္။
မသိမႈ ကိုယ္တုိင္ သိမႈ ေဘာင္ထဲမွ မထြက္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိမႈ ေဘာင္မခ်ဲ႔ႏုိင္ေတာ့။
သို႔ေသာ္ မသိမႈ ႏွင့္ သိမႈ ေရာေထြးသြားျပီးေနာက္ လူသည္ စံနစ္က်ေသာလူျဖစ္လာသည္။
အေတြ႔အၾကံဳ အသစ္အဆန္းမရွိ။ ျငီးေငြ႔လာသည္။
ကိုယ့္တုိင္သိ မသိမႈ ၊ သိမႈ ၏ အျပင္ဘက္သည္ မသိမႈ ပဲျဖစ္မွာလည္းစုိးသည္။
ထြက္ေပါက္ရွာသည္။ ထြက္ေပါက္သည္ တခု ပဲရွိသည္။
သိမႈ မသိမႈ တုိ႔၏ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ မရွိမႈ ျဖစ္ေလသည္။ ရွိမႈသည္ ရုပ္ကုိ အေျခခံသည္။
ႏွလံုးအိမ္ထဲ ေရငတ္ျခင္း (ေဖာ္ေ၀း)
ေလးျဖဴ ၏ အမဲလုိက္အက သီခ်င္းကုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘာေၾကာင့္ႏွစ္ျခိဳက္ၾကမွန္း
အရင္ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ပါ။
ရွိမႈ မ်ား မ်ားလာေသာ အခါ သိမႈ လည္းမ်ားလာေတာ့သည္။
လူသားတုိ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။
သမုိင္းကုိ ဘာသာတရားကုိ လူကုိ သိပၸံပညာကုိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အတတ္ကုိ အဆင္ေျပမႈ အတတ္ကုိ သခ်ာၤကုိ ဘာသာစကားကုိ ရွိလာေအာင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။
လႊမ္းမုိးမႈ အျပီးတင္က်န္ခဲ့ေသာ ႏုန္းမ်ား (ေဇယ်ာလင္း)
ထုိရွိမႈမ်ားထဲ လူသည္ ဘုမသိဘမသိ လူဟု အမည္တပ္ခံလုိက္ၾကရေလသည္။
တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ဖဲ၀ုိင္းမွာ လိုက္ရဲတာထက္ ေျပးရဲတာ သတၱိ(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)
ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဘတ္စ္မွတ္တုိင္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္၍ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
မနက္ ၂ နာရီမွာထ ၊ မနက္ ၂ နာရီမွာ မထခ်င္ရင္ ၊ မနက္ ၂ နာရီမွ ထ (ေအာင္ခ်ိမ့္)
ဒီဘတ္စ္မွတ္တုိင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရံုး နားတြင္ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနေသာ ဘတ္စ္ လာတာကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထျပန္လာခဲ့သည္။
ထြန္းႏြယ္
၁၇.၁၂.၂၀၁၀
(This essay is dedicated to my 'nwe')
Saturday, December 11, 2010
ျမန္မာျပည္ ဒီမုိကေရစီ
သကၠရာဇ္ က ၂၅၅၆။
ႏုိင္ငံ တကာ လူ႔အခြင့္အေရး အစည္းအေ၀း တခုမွာ ကမာၻ႔ အလြတ္လပ္ဆံုး ႏုိင္ငံ က သဘာပတိ လုပ္ျပီး ျမန္မာျပည္ကုိ အထူး ယာဥ္ပ်ံ ၾကီး စီးျပီး ျပန္လာခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ခြင့္ ကလည္း ဘာရွိသလဲမေမးနဲ႔ေလ။ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ဆံုး ရတဲ့ႏုိင္ငံဆုိျပီး လာခိုတဲ့လူေတြကလည္း နည္းမွမနည္းပဲကုိး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ က တုိးလည္း အသကုန္တုိးတက္ ၊ တုိးတက္စရာ မရွိေတာ့ေလာက္ေတာင္ တုိးတက္ ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ကလည္း တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ဆုိေတာ့ဗ်ာ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္လုိခ်င္တဲ့လူေတြလာခုိလာလုိက္ၾကတာ လူ႔အခြင့္အေရး တန္ဖုိးထားတဲ့ တုိင္းျပည္ဆုိေတာ့ လာ ၾက ပါ လာ ၾက ပါ ေပါ့။ အဲလုိ ။ အရင္က အင္းအားၾကီးတုိင္းျပည္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အေမရိကန္တုိ႔ ယူရုတ္ဘက္ က ႏုိင္ငံေတြေတာင္ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္မရလုိ႔ အစုိးရက ျပည္သူကုိ ႏွိပ္ကြပ္တယ္ဆုိျပီး စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပဲ ဦးေဆာင္ လုပ္ေပး ၾကရတာ။ ဒါမွလည္း ဒီလူေတြ လူကုိ လူမွန္းသိမွာမလား။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေအာ္ရွာပါတယ္။ သူ႔ျပည္သူေတြ ငတ္ေနျပီလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး က အေရးၾကီးတယ္မလား။ ေဘးနားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိ ကပ္ရပ္စားေနတဲ့ တရုတ္ ျပည္ ေတာင္ ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလာက္နီးနီး တုိးတက္လာေအာင္ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ လုပ္ထားရတာ။ ထားေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီလုိ ရလာတာလဲ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရလာတာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ၾကားဖူးသဗ်။ ၂၁ ရာ စုေလာက္ ဒီမုိကေရစီ ဘြားေတာ္တစ္ပါးက ေဒါင္း ၾကီးကုိစီး ဒီမုိကေရစီ စာထုတ္ သံုးထုတ္ ကုိ ကိုင္ မေသမခ်င္း ေအာ္ေနလုိက္တာ ၾကာေတာ့ ပုိင္ရာဆုိင္ရာ အစုိးရက နယ္ ပယ္ ေပးလုိက္ရတယ္ဆုိ သကုိး။ အဲ့ ဘြားေတာ္ မွ မပသရင္ လူေတြ ငတ္ ၾကသတဲ့။ အဲ့ ဘြားေတာ္ ကလည္း သူ႔ ပ သမွပဲ လူေတြ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိတာ ၾကိး ရလာတယ္ဆုိေတာ့ ကာ ဒီလုိနဲ႔ လူအခြင့္အေရး အရွိဆံုးႏုိင္ငံ ျဖစ္လာသတဲ့။ ခု ထိ နတ္ကြန္း နတ္နန္း ထား ကုိးကြယ္ ၾက တုန္းပဲဗ်။ ခင္ဗ်ား လူေတြ မလြတ္လပ္ဘူးထင္ရင္ ၊ လူ႔အခြင့္အေရး မျပည့္၀ဘူးထင္ရင္ အဲ့ဘြားေတာ္ကုိ သြားပသ ကနား ေပး အိပ္မက္ေပးသဗ်။ ဒါ ယံုတမ္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ဗ်။
ခု ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ သမၼတ ဗ်ာ။ သမၼတ ဆုိလုိ႔ အထင္မၾကီးနဲ႔ေရြးေကာက္ျပီးေတာ့ ျဖစ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အစ က ငါးႏွစ္မွာ တခါ ေရြးဘာေရြးေပါ့ဗ၊်ာ။ ေနာက္ေတာ့ လူေတြက ဒါလည္း မလြတ္လပ္ဘူးဆုိျပီး ဘြားေတာ္ အိပ္မက္ေပးတဲ့အတုိင္း စက်င့္သံုးတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ ထိပ္ဆံုးေရာက္လာတာေပါ့။ ငါးႏွစ္တခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆုိကတည္း က လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုးရႈံးတာပဲ ဒီေတာ့ကာ လူတုိင္းလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ရေအာင္ တစ္အိမ္ေထာင္ ကေန တစ္ႏွစ္ သမၼတ လုပ္ ဆုိျပီး အိပ္မက္ေပးသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ပဲ ဒီလုိက်င့္သံုးၾကည့္တာ ဟာ ဘယ္ျပည့္မလဲ တစ္ခ်ိဳ႔လူေတြ လည္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေသသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေဖနဲ႔သား ၊ အေမ နဲ႔ သမီး ညီအစ္ကုိ ခ်င္း လုၾကပါေရာလား။ ဒါနဲ႔ ပဲ ဘြားေတာ္က ဒီလုိ အိပ္မက္ေပးသတဲ့ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ျပီးသူတုိင္း မဲေပးခြင့္ရွိတယ္။ မဲေပးရတာက ကုိယ့္နာမည္ ကုိယ္ထည့္ေပးရတာ။ ဒါကုိ ဖယ္ေပးရမယ့္ သမၼတ ၊ အဲသူက သူ႔နာမည္ေတာ့ ထည့္စရာမလုိဘူး။ သမၼတ ေဟာင္းေတြ မဲမေပး၇ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ သမၼတ က မဲႏိႈက္ရတယ္။ ပါလာတဲ့လူ သမၼတ ပဲ။ သမၼတ သက္တမ္းက တစ္လ။ အိမ္ေတာ္ေတြဘာေတြမလုိဘူးဗ် သမၼတ ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အိမ္ေရွ႔လာ ခ်ိတ္ထားလုိက္တာပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ လူေတြ ဟာ ဒီစံနစ္ကေတာ့ လြတ္လပ္တယ္ အကုန္လံုးအတြက္ တရားမွ်တမႈ ရွိတယ္ဆုိ ျပီး တခါတည္း ကမာၻေက်ာ္ ဒီစံနစ္နဲ႔ပဲတက္လာပါကေရာလား။
ဒီစံနစ္လုပ္လုိက္မွပဲ လူေတြ ခ်မ္းသာ ကုန္ၾကတာ။ ဘာလုိ႔မွန္း မသိဘူး။ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္ရျပီ ဆုိျပီး ၀ုန္းဒုိင္း ဂြမ္းဆုိခ်မ္းသာကုန္ကေရာတဲ့။ ဒီမုိကေရစီ တကယ့္စစ္စစ္ ရလုိ႔ ဘြားေတာ္ က မစ တယ္ ဆုိလား လူေျပာမ်ားခဲ့ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မသိပါဘူး။ ေနရင္းထုိင္ရင္း ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သမၼတ ျဖစ္လာတယ္ဆုိေတာ့ ဒါေတြ ဖတ္ထားရတယ္ကလား။ သမၼတ ျဖစ္လာလုိ႔ အလုပ္ရႈပ္မယ္ထင္သလား။ ႏုိးပဲ။ ဟုိ ႏုိင္ငံတကာ အစည္းအေ၀း တက္ရ ဘာရ ပဲ။ လူေတြက လည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္တယ္ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္တယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ စရာ ကုိမလုိဘူး။ (အုပ္ခ်ဳပ္လုိ႔လည္းမရတာ) အဲလုိ ဒီမုိကေရစီ ျပည့္၀တာ။ အိမ္ေရွ႔ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထား ရံု သမၼတ ေပါ့။
ခုလည္း အေရးၾကီး ကိစၥ ရွိလုိ႔ ျပင္သစ္၀င္ ရွန္ပိန္ေလး ေဖာက္မယ္ ၾကံစည္ ထားတာေလး ဖ်က္ျပီး ျပန္လာရတာ။ အေရး ၾကီးဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရး ကိစၥ ပဲရွိသကုိး။ ဒီကိစၥ နဲ႔။ ကဲ ေျပာရင္း ဆုိရင္း အိမ္တန္းေရာက္ တာပဲ။ အိမ္ေရွ႔မွာလည္း လူအုပ္ၾကီး အျပည့္ပဲ ေအာ္ ဘာအခြင့္အေရး လာေတာင္းေနသလဲမသိဘူး။ အိမ္က ေသာ့ပိတ္ထားေတာ့ ေအာ္ ေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ ထဲ ၀င္ဖုိ႔ လမ္းကုိ မနည္းရွာရတယ္။ ဒီမွာက ဒီလုိပဲ လူ႔အခြင့္အေရး လုိခ်င္ သမၼတ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႔ သြား ေအာ္ေနရံုပဲ ။ သမၼတ က လည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေခါင္းပူစရာမလုိဘူး။ ဘြားေတာ္ဆီမွာ ကနားေပး အိပ္မက္ေတာင္းလုိက္။ ေနာက္ေန႔က အုိေကသြားတာပဲ။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေပးရအံုးမယ္ ထင္တယ္။ တစ္ပြဲေတာ့။
ကနားေပးရတာ က ကိစၥမရွိဘူး။ခက္တာက အ၀တ္အစားပဲ ကၽြန္ေတာ္က ဟုိ ၀ပ္စတင္း စြတ္ ဆုိတဲ့ ၀တ္စံုၾကီးကုိ မၾကိဳက္တာ။ ကနား ေပးရင္ ကနားေပးတဲ့လူတုိင္း ဒီ၀တ္စံု အကုန္ လံုး ေပါ့ ၀တ္ၾကရတာ။ ဒါက စည္း ဆုိလား။ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္လည္။ ျပီးေတာ့ လက္မွာ နီနီ ရဲရဲ ေဒါင္းပံု ထုိးရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အလံၾကီးကုိင္ ကုိယ္ပါ ၀င္ က ရတယ္ဆုိလား ၾကားဖူးတာပဲ။ ဒုကၡ။ ကၽြန္ေတာ္က ရွက္တက္တက္နဲ႔ ။ အလံဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလံကလည္း ဘာမွန္းကုိ မသိတာ။ ေရာင္စံု သံုးေရာင္ျခယ္ ေပၚမွာ ေဒါင္းပါတယ္။ ဒါက ဘြားေတာ္ တံဆိပ္ဆုိလား။ လိပ္ ပါတယ္။ ကုိယ့္ ဘက္ပဲ ျပန္ရေအာင္ နိမိတ္ လုပ္တယ္ဆုိလား။ က်ားလည္း ပါတယ္။ အုိ အေကာင္ပေလာင္ ဆံုေနတာပဲ။ ၾကယ္ေတြေကာ။ စာနဲ႔ ေရးျပရင္ တစ္အုပ္ကုန္သြားမယ္။ ျပည္သူေတြ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး စီ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားတာဆုိပဲ။ ခင္ဗ်ား စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ခု တစ္ေကာင္ ပစ္ထည့္လုိက္လုိ႔လဲ ကိစၥ မရွိ။ ထားေတာ့။ ဒီကိစၥ ၾကိး က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေလစရာ။
အုိ လူေတြကလည္း ကုိယ့္ကုိ မဖယ္ေပးၾကဘူး။ မသိဘူးေလ သူတုိ႔မလဲ။ သမၼတ ဆုိင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားလုိ႔သာ လာေအာ္ေနၾကတာ သမၼတ က ဘယ္သူမွန္း မသိဘူး။ အိမ္ရွင္က ဘယ္သူမွန္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမွာ ေသာ့ေသာ့ ေသာ့ နဲ႔ ေအာ္ေတာ့မွ လမ္းဖယ္ေပးၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ စာ ေတြ တစ္ပံုၾကီး။ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံက တစ္မ်ိဳးတည္းသံုးေနတာဆုိေတာ့ မလြတ္လပ္ဘူးလုိ႔ ျပည္သူေတြ ခံစားရတဲ့အတြက္ ဘြားေတာ္ဆီ ကနား ေပးေပးပါ ေပါ့။ ဟူး ဒါမ်ိဳး ေတြ လန္႔ပါတယ္ဆုိ။
ကဲ ဟုတ္ေလျပီ။ ဒါဆုိလဲ မနက္ျဖန္ေပါ့ ဆုိျပီး မနည္းေတာင္းပန္ ျပန္လႊတ္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ မျပန္ခ်င္ၾကဘူး ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မျပန္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ထိပါးတာပဲဆုိမွ မနက္ျဖန္ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆုိျပီး ျပန္သြားၾကတာ။
ကဲ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ရသေပါ့ေလ။ ၀တ္စတင္း ကုတ္ ရွာ စိန္စတင္း တီး၀ုိင္းငွား ၊ ကနား ေပးဖုိ႔ ကနားေပးဖုိ႔။ အကုန္ အဆင္သင့္ လုပ္ထား၇တာေပါ့။ ဒါမွ သမၼတ ပီသ မယ္မလား။
မနက္ေရာက္ပါျပီ။ ဒီလုိန႔ ဘြားေတာ္ ကနားစီသြား သြားပသ ၾကတာ ၀ပ္စတင္း ကုတ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ဘာလုိ႔လဲ ေတာ့မသိဘူး ဘြားေတာ္ က ဒါမ်ိဳး မွ သေဘာက် တယ္ဆုိတာနဲ႔ပဲ ၀တ္ရတယ္ဆုိတာလား။ နားေတြလည္းညံစီေနတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိမ်ား ပူးမလဲ ဘယ္သူမ်ား အိပ္မက္ေပးမလဲ။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့ေလ။ ဒီလုိနဲ႔......... ၀ုန္းဆုိ လူေတြ တစ္ေနရာကုိ ၀ုိင္းကုန္တယ္။ ဒီမွာ ပူးေနျပီ ဒီမွာ ပူးေနျပီ ဆုိလား။ ဒါနဲ႔ ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပး ရသေပါ့ေလ။
ပူးေနတဲ့အမ်ိဳး သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စေမးတယ္
ဟဲ့ အေမာင္ ဘာေန႔သားလဲ
-ဆန္းေဒး သားပါ။
အိမ္းေတာ္တယ္။ အေမ့အၾကိဳက္ေျဖတတ္တယ္။
ဘာအေရးလဲ ဟဲ့။
-အေမ ေငြေၾကးက လူေတြကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသလုိျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြ မလြတ္လပ္ၾကပါ။
ဟယ္ ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ ဘယ္လြတ္လပ္ပမလဲ။ ငါ ၾကံမယ္ သားေတာ္ ငါၾကံမယ္။
-အားကုိး ပါတယ္ အေမ။
အိမ္း အိမ္း အိမ္း........ (အေရးထဲ အိုက္တင္ခံေနေသးတယ္ ဒီဘြားေတာ္နဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိုက္လွျပီ၊ လူေတြကလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္က် ပူးေနတဲ့အမ်ိဳးသမီး အေျဖကုိ နားေထာင္ေနၾကတယ္)
အိမ္း အိမ္း အိမ္း .........(လာျပန္ျပီ ဒီဘြားေတာ ဒါပဲ ေနေနတာ ၊ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး)
ဒီလုိလုပ္
-ဟုတ္ အမိန္႔ရွိပါအေမ။
ျပည္သူေတြကုိ ကိုယ့္ပုိက္ဆံ ကုိယ္ထုတ္ျပီး သံုးခြင့္ေပးလုိက္။
-ဟာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ အၾကံ အေမ
ေဟးဆုိ လူအုပ္ၾကီးလည္း ၀ုန္းဆုိ ထ ခုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အုိက္အုိက္နဲ႔ ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္တယ္။
ေစာေစာ က ၀င္ပူးတဲ့အမ်ိဳးသမီးလည္း လူအုပ္ထဲ ပဲ ၀င္သြားသလား။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အိမ္ျပန္သလား ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ဂိမ္းေဆာ့ဖုိ႔ အားသန္ေနတယ္။ ေငြ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အေရးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
ေနာက္ ၂ ရက္ဆုိ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ျပီပဲ။ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမက လွမ္းၾကိဳတယ္။
ေငြလုပ္ စက္ေတာင္ သူက ဒစ္စေကာင့္နဲ႔ ၀ယ္ျပီးျပိဆုိပဲ။ ။
မင္းေခါင္
၀၈.၁၂.၂၅၅၆
ႏုိင္ငံ တကာ လူ႔အခြင့္အေရး အစည္းအေ၀း တခုမွာ ကမာၻ႔ အလြတ္လပ္ဆံုး ႏုိင္ငံ က သဘာပတိ လုပ္ျပီး ျမန္မာျပည္ကုိ အထူး ယာဥ္ပ်ံ ၾကီး စီးျပီး ျပန္လာခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ခြင့္ ကလည္း ဘာရွိသလဲမေမးနဲ႔ေလ။ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ဆံုး ရတဲ့ႏုိင္ငံဆုိျပီး လာခိုတဲ့လူေတြကလည္း နည္းမွမနည္းပဲကုိး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ က တုိးလည္း အသကုန္တုိးတက္ ၊ တုိးတက္စရာ မရွိေတာ့ေလာက္ေတာင္ တုိးတက္ ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ကလည္း တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ဆုိေတာ့ဗ်ာ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္လုိခ်င္တဲ့လူေတြလာခုိလာလုိက္ၾကတာ လူ႔အခြင့္အေရး တန္ဖုိးထားတဲ့ တုိင္းျပည္ဆုိေတာ့ လာ ၾက ပါ လာ ၾက ပါ ေပါ့။ အဲလုိ ။ အရင္က အင္းအားၾကီးတုိင္းျပည္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အေမရိကန္တုိ႔ ယူရုတ္ဘက္ က ႏုိင္ငံေတြေတာင္ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္မရလုိ႔ အစုိးရက ျပည္သူကုိ ႏွိပ္ကြပ္တယ္ဆုိျပီး စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပဲ ဦးေဆာင္ လုပ္ေပး ၾကရတာ။ ဒါမွလည္း ဒီလူေတြ လူကုိ လူမွန္းသိမွာမလား။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေအာ္ရွာပါတယ္။ သူ႔ျပည္သူေတြ ငတ္ေနျပီလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး က အေရးၾကီးတယ္မလား။ ေဘးနားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိ ကပ္ရပ္စားေနတဲ့ တရုတ္ ျပည္ ေတာင္ ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလာက္နီးနီး တုိးတက္လာေအာင္ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ လုပ္ထားရတာ။ ထားေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီလုိ ရလာတာလဲ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရလာတာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ၾကားဖူးသဗ်။ ၂၁ ရာ စုေလာက္ ဒီမုိကေရစီ ဘြားေတာ္တစ္ပါးက ေဒါင္း ၾကီးကုိစီး ဒီမုိကေရစီ စာထုတ္ သံုးထုတ္ ကုိ ကိုင္ မေသမခ်င္း ေအာ္ေနလုိက္တာ ၾကာေတာ့ ပုိင္ရာဆုိင္ရာ အစုိးရက နယ္ ပယ္ ေပးလုိက္ရတယ္ဆုိ သကုိး။ အဲ့ ဘြားေတာ္ မွ မပသရင္ လူေတြ ငတ္ ၾကသတဲ့။ အဲ့ ဘြားေတာ္ ကလည္း သူ႔ ပ သမွပဲ လူေတြ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိတာ ၾကိး ရလာတယ္ဆုိေတာ့ ကာ ဒီလုိနဲ႔ လူအခြင့္အေရး အရွိဆံုးႏုိင္ငံ ျဖစ္လာသတဲ့။ ခု ထိ နတ္ကြန္း နတ္နန္း ထား ကုိးကြယ္ ၾက တုန္းပဲဗ်။ ခင္ဗ်ား လူေတြ မလြတ္လပ္ဘူးထင္ရင္ ၊ လူ႔အခြင့္အေရး မျပည့္၀ဘူးထင္ရင္ အဲ့ဘြားေတာ္ကုိ သြားပသ ကနား ေပး အိပ္မက္ေပးသဗ်။ ဒါ ယံုတမ္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ဗ်။
ခု ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ သမၼတ ဗ်ာ။ သမၼတ ဆုိလုိ႔ အထင္မၾကီးနဲ႔ေရြးေကာက္ျပီးေတာ့ ျဖစ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အစ က ငါးႏွစ္မွာ တခါ ေရြးဘာေရြးေပါ့ဗ၊်ာ။ ေနာက္ေတာ့ လူေတြက ဒါလည္း မလြတ္လပ္ဘူးဆုိျပီး ဘြားေတာ္ အိပ္မက္ေပးတဲ့အတုိင္း စက်င့္သံုးတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ ထိပ္ဆံုးေရာက္လာတာေပါ့။ ငါးႏွစ္တခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆုိကတည္း က လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုးရႈံးတာပဲ ဒီေတာ့ကာ လူတုိင္းလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ရေအာင္ တစ္အိမ္ေထာင္ ကေန တစ္ႏွစ္ သမၼတ လုပ္ ဆုိျပီး အိပ္မက္ေပးသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ပဲ ဒီလုိက်င့္သံုးၾကည့္တာ ဟာ ဘယ္ျပည့္မလဲ တစ္ခ်ိဳ႔လူေတြ လည္း ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေသသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေဖနဲ႔သား ၊ အေမ နဲ႔ သမီး ညီအစ္ကုိ ခ်င္း လုၾကပါေရာလား။ ဒါနဲ႔ ပဲ ဘြားေတာ္က ဒီလုိ အိပ္မက္ေပးသတဲ့ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ျပီးသူတုိင္း မဲေပးခြင့္ရွိတယ္။ မဲေပးရတာက ကုိယ့္နာမည္ ကုိယ္ထည့္ေပးရတာ။ ဒါကုိ ဖယ္ေပးရမယ့္ သမၼတ ၊ အဲသူက သူ႔နာမည္ေတာ့ ထည့္စရာမလုိဘူး။ သမၼတ ေဟာင္းေတြ မဲမေပး၇ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ သမၼတ က မဲႏိႈက္ရတယ္။ ပါလာတဲ့လူ သမၼတ ပဲ။ သမၼတ သက္တမ္းက တစ္လ။ အိမ္ေတာ္ေတြဘာေတြမလုိဘူးဗ် သမၼတ ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အိမ္ေရွ႔လာ ခ်ိတ္ထားလုိက္တာပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ လူေတြ ဟာ ဒီစံနစ္ကေတာ့ လြတ္လပ္တယ္ အကုန္လံုးအတြက္ တရားမွ်တမႈ ရွိတယ္ဆုိ ျပီး တခါတည္း ကမာၻေက်ာ္ ဒီစံနစ္နဲ႔ပဲတက္လာပါကေရာလား။
ဒီစံနစ္လုပ္လုိက္မွပဲ လူေတြ ခ်မ္းသာ ကုန္ၾကတာ။ ဘာလုိ႔မွန္း မသိဘူး။ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္ရျပီ ဆုိျပီး ၀ုန္းဒုိင္း ဂြမ္းဆုိခ်မ္းသာကုန္ကေရာတဲ့။ ဒီမုိကေရစီ တကယ့္စစ္စစ္ ရလုိ႔ ဘြားေတာ္ က မစ တယ္ ဆုိလား လူေျပာမ်ားခဲ့ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မသိပါဘူး။ ေနရင္းထုိင္ရင္း ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သမၼတ ျဖစ္လာတယ္ဆုိေတာ့ ဒါေတြ ဖတ္ထားရတယ္ကလား။ သမၼတ ျဖစ္လာလုိ႔ အလုပ္ရႈပ္မယ္ထင္သလား။ ႏုိးပဲ။ ဟုိ ႏုိင္ငံတကာ အစည္းအေ၀း တက္ရ ဘာရ ပဲ။ လူေတြက လည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္တယ္ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္တယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ စရာ ကုိမလုိဘူး။ (အုပ္ခ်ဳပ္လုိ႔လည္းမရတာ) အဲလုိ ဒီမုိကေရစီ ျပည့္၀တာ။ အိမ္ေရွ႔ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထား ရံု သမၼတ ေပါ့။
ခုလည္း အေရးၾကီး ကိစၥ ရွိလုိ႔ ျပင္သစ္၀င္ ရွန္ပိန္ေလး ေဖာက္မယ္ ၾကံစည္ ထားတာေလး ဖ်က္ျပီး ျပန္လာရတာ။ အေရး ၾကီးဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရး ကိစၥ ပဲရွိသကုိး။ ဒီကိစၥ နဲ႔။ ကဲ ေျပာရင္း ဆုိရင္း အိမ္တန္းေရာက္ တာပဲ။ အိမ္ေရွ႔မွာလည္း လူအုပ္ၾကီး အျပည့္ပဲ ေအာ္ ဘာအခြင့္အေရး လာေတာင္းေနသလဲမသိဘူး။ အိမ္က ေသာ့ပိတ္ထားေတာ့ ေအာ္ ေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ ထဲ ၀င္ဖုိ႔ လမ္းကုိ မနည္းရွာရတယ္။ ဒီမွာက ဒီလုိပဲ လူ႔အခြင့္အေရး လုိခ်င္ သမၼတ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႔ သြား ေအာ္ေနရံုပဲ ။ သမၼတ က လည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေခါင္းပူစရာမလုိဘူး။ ဘြားေတာ္ဆီမွာ ကနားေပး အိပ္မက္ေတာင္းလုိက္။ ေနာက္ေန႔က အုိေကသြားတာပဲ။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေပးရအံုးမယ္ ထင္တယ္။ တစ္ပြဲေတာ့။
ကနားေပးရတာ က ကိစၥမရွိဘူး။ခက္တာက အ၀တ္အစားပဲ ကၽြန္ေတာ္က ဟုိ ၀ပ္စတင္း စြတ္ ဆုိတဲ့ ၀တ္စံုၾကီးကုိ မၾကိဳက္တာ။ ကနား ေပးရင္ ကနားေပးတဲ့လူတုိင္း ဒီ၀တ္စံု အကုန္ လံုး ေပါ့ ၀တ္ၾကရတာ။ ဒါက စည္း ဆုိလား။ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္လည္။ ျပီးေတာ့ လက္မွာ နီနီ ရဲရဲ ေဒါင္းပံု ထုိးရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အလံၾကီးကုိင္ ကုိယ္ပါ ၀င္ က ရတယ္ဆုိလား ၾကားဖူးတာပဲ။ ဒုကၡ။ ကၽြန္ေတာ္က ရွက္တက္တက္နဲ႔ ။ အလံဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလံကလည္း ဘာမွန္းကုိ မသိတာ။ ေရာင္စံု သံုးေရာင္ျခယ္ ေပၚမွာ ေဒါင္းပါတယ္။ ဒါက ဘြားေတာ္ တံဆိပ္ဆုိလား။ လိပ္ ပါတယ္။ ကုိယ့္ ဘက္ပဲ ျပန္ရေအာင္ နိမိတ္ လုပ္တယ္ဆုိလား။ က်ားလည္း ပါတယ္။ အုိ အေကာင္ပေလာင္ ဆံုေနတာပဲ။ ၾကယ္ေတြေကာ။ စာနဲ႔ ေရးျပရင္ တစ္အုပ္ကုန္သြားမယ္။ ျပည္သူေတြ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး စီ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားတာဆုိပဲ။ ခင္ဗ်ား စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ခု တစ္ေကာင္ ပစ္ထည့္လုိက္လုိ႔လဲ ကိစၥ မရွိ။ ထားေတာ့။ ဒီကိစၥ ၾကိး က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေလစရာ။
အုိ လူေတြကလည္း ကုိယ့္ကုိ မဖယ္ေပးၾကဘူး။ မသိဘူးေလ သူတုိ႔မလဲ။ သမၼတ ဆုိင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားလုိ႔သာ လာေအာ္ေနၾကတာ သမၼတ က ဘယ္သူမွန္း မသိဘူး။ အိမ္ရွင္က ဘယ္သူမွန္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမွာ ေသာ့ေသာ့ ေသာ့ နဲ႔ ေအာ္ေတာ့မွ လမ္းဖယ္ေပးၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ စာ ေတြ တစ္ပံုၾကီး။ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံက တစ္မ်ိဳးတည္းသံုးေနတာဆုိေတာ့ မလြတ္လပ္ဘူးလုိ႔ ျပည္သူေတြ ခံစားရတဲ့အတြက္ ဘြားေတာ္ဆီ ကနား ေပးေပးပါ ေပါ့။ ဟူး ဒါမ်ိဳး ေတြ လန္႔ပါတယ္ဆုိ။
ကဲ ဟုတ္ေလျပီ။ ဒါဆုိလဲ မနက္ျဖန္ေပါ့ ဆုိျပီး မနည္းေတာင္းပန္ ျပန္လႊတ္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ မျပန္ခ်င္ၾကဘူး ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မျပန္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ထိပါးတာပဲဆုိမွ မနက္ျဖန္ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆုိျပီး ျပန္သြားၾကတာ။
ကဲ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ရသေပါ့ေလ။ ၀တ္စတင္း ကုတ္ ရွာ စိန္စတင္း တီး၀ုိင္းငွား ၊ ကနား ေပးဖုိ႔ ကနားေပးဖုိ႔။ အကုန္ အဆင္သင့္ လုပ္ထား၇တာေပါ့။ ဒါမွ သမၼတ ပီသ မယ္မလား။
မနက္ေရာက္ပါျပီ။ ဒီလုိန႔ ဘြားေတာ္ ကနားစီသြား သြားပသ ၾကတာ ၀ပ္စတင္း ကုတ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ဘာလုိ႔လဲ ေတာ့မသိဘူး ဘြားေတာ္ က ဒါမ်ိဳး မွ သေဘာက် တယ္ဆုိတာနဲ႔ပဲ ၀တ္ရတယ္ဆုိတာလား။ နားေတြလည္းညံစီေနတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိမ်ား ပူးမလဲ ဘယ္သူမ်ား အိပ္မက္ေပးမလဲ။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့ေလ။ ဒီလုိနဲ႔......... ၀ုန္းဆုိ လူေတြ တစ္ေနရာကုိ ၀ုိင္းကုန္တယ္။ ဒီမွာ ပူးေနျပီ ဒီမွာ ပူးေနျပီ ဆုိလား။ ဒါနဲ႔ ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပး ရသေပါ့ေလ။
ပူးေနတဲ့အမ်ိဳး သမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စေမးတယ္
ဟဲ့ အေမာင္ ဘာေန႔သားလဲ
-ဆန္းေဒး သားပါ။
အိမ္းေတာ္တယ္။ အေမ့အၾကိဳက္ေျဖတတ္တယ္။
ဘာအေရးလဲ ဟဲ့။
-အေမ ေငြေၾကးက လူေတြကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသလုိျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြ မလြတ္လပ္ၾကပါ။
ဟယ္ ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ ဘယ္လြတ္လပ္ပမလဲ။ ငါ ၾကံမယ္ သားေတာ္ ငါၾကံမယ္။
-အားကုိး ပါတယ္ အေမ။
အိမ္း အိမ္း အိမ္း........ (အေရးထဲ အိုက္တင္ခံေနေသးတယ္ ဒီဘြားေတာ္နဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိုက္လွျပီ၊ လူေတြကလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္က် ပူးေနတဲ့အမ်ိဳးသမီး အေျဖကုိ နားေထာင္ေနၾကတယ္)
အိမ္း အိမ္း အိမ္း .........(လာျပန္ျပီ ဒီဘြားေတာ ဒါပဲ ေနေနတာ ၊ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး)
ဒီလုိလုပ္
-ဟုတ္ အမိန္႔ရွိပါအေမ။
ျပည္သူေတြကုိ ကိုယ့္ပုိက္ဆံ ကုိယ္ထုတ္ျပီး သံုးခြင့္ေပးလုိက္။
-ဟာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ အၾကံ အေမ
ေဟးဆုိ လူအုပ္ၾကီးလည္း ၀ုန္းဆုိ ထ ခုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အုိက္အုိက္နဲ႔ ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္တယ္။
ေစာေစာ က ၀င္ပူးတဲ့အမ်ိဳးသမီးလည္း လူအုပ္ထဲ ပဲ ၀င္သြားသလား။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အိမ္ျပန္သလား ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ဂိမ္းေဆာ့ဖုိ႔ အားသန္ေနတယ္။ ေငြ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အေရးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
ေနာက္ ၂ ရက္ဆုိ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ျပီပဲ။ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမက လွမ္းၾကိဳတယ္။
ေငြလုပ္ စက္ေတာင္ သူက ဒစ္စေကာင့္နဲ႔ ၀ယ္ျပီးျပိဆုိပဲ။ ။
မင္းေခါင္
၀၈.၁၂.၂၅၅၆
Subscribe to:
Posts (Atom)