အေတြးစမ်ား (၂)

လူတစ္ေယာက္ရိွသည္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းတြင္ တာ၀န္ယူရသည္။ ျပည္သူတို႔ အျမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထားေသာ ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းတစ္ခုကို တစ္ဦးတည္းဆႏၵျဖင့္ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုသို႔ ေပးပစ္သည္။



လူတစ္ေယာက္ရိွသည္။ ဇနီး၊သား၊သမီးတို႔ပါ၀င္ေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ဦးစီးသည္။ အိမ္ရွင္မကြယ္ရာတြင္ သားႏွင့္သမီးကို အေစခံလုပ္ရန္ အျခားလူတစ္ဦးလက္သို႔ အပ္လိုက္သည္။



တည္ဆဲဥပေဒမ်ားအရ ထိုလူမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းအလြဲသံုးမႈျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ကေလးငယ္မ်ားကို ညွင္းပန္းႏိႈပ္စက္မႈျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တရားစြဲအေရးယူခြင့္ ရိွပါသည္။ ထားပါ၊ တရားဥပေဒဆိုသည္မ်ားကို ထည့္သြင္းမစဥ္းစားပါႏွင့္။ မိတ္ေဆြတို႔လက္ခံယံုၾကည္ထားေသာ လူ႔က်င့္၀တ္တန္ဖိုးမ်ားအရ သံုးသပ္အကဲျဖတ္ၾကည့္ပါ။ တရားနည္းလမ္းက်သူတစ္ဦးဟု ထင္ပါသလား။ ေလးစားခ်ီးက်ဴးထုိက္သူတစ္ဦးဟု ယူဆပါသလား။ အကယ္၍ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ဘုရားေလာင္းေနာက္ဆံုးပါရမီျဖည့္ရာဘ၀ဆိုသည့္ 'ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး' ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ေရာ မိတ္ေဆြတို႔အျမင္ကို တစ္စံုတစ္ရာသက္ေရာက္မႈရိွပါမည္လား။



ဇာတက၀တၳဳမ်ားတြင္ေနာက္ဆံုးျဖစ္သည့္ “ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ၾကီး”ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ အက်ယ္မဖြင့္ဆိုေတာ့ပါ။ သိ၀ိတိုင္းျပည္မွ ဘုရင့္သားေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသားေလးသည္ အမိ၀မ္းမွကြ်တ္စကတည္းက လွဴရန္ပစၥည္းလက္ျဖန္႔ေတာင္းသူျဖစ္သည္။ အသက္(၁၆)ႏွစ္တြင္ မဒၵီမင္းသမီးႏွင့္လက္ဆက္ျပီး ဖခင္ထီးနန္းကိုဆက္ခံသည္။ ႏိုင္ငံ၏ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ပုဏၰားအလွဴခံမ်ားအား လွဴလိုက္သျဖင့္ ျပည္သူတို႔အမ်က္ရွျပီး ထီးနန္းမွခ်ကာ ေတာထဲသို႔ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံရသည္။ မဒၵီေဒ၀ီ၊ သားေတာ္ဇာလီ၊ သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္တို႔ႏွင့္အတူ ေတာေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ ေန၏။ တစ္ေန႔ မဒၵီေဒ၀ီ သစ္သီးရွာသြားခိုက္ မယားအတြက္ အေစခံအရွာထြက္လာေသာ ဇူဇကာပုဏၰားက သားႏွင့္သမီးကို အလွဴခံသည္။ ဒါနပါရမီျဖည့္ႏိုင္ျပီဟူေသာ ၀မ္းသာမႈမ်ိဳးျဖင့္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္းေနေသာ သားႏွင့္သမီးကို ရေအာင္ေခၚ၍ ပုဏၰားႏွင့္ထည့္လႊတ္လိုက္သည္။ မဒၵီေဒ၀ီျပန္လာ၍ သားသမီးမ်ားကို မေတြ႔ရေလလွ်င္ စိုးရိမ္ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ေတာအႏွံ႔လိုက္ရွာသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ အေၾကာင္းစံုသိျပီး မင္းၾကီးႏွင့္အတူ သာဓုေခၚၾကသည္။ ဇာလီ၊ ကဏွာဇိန္တို႔ကား ဘိုးေတာ္မင္းၾကီးႏွင့္ေတြ႔ျပီး ပုဏၰားထံမွ ေရြးယူခံရသည္။ အဆံုး၌ကား ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးထီးနန္းျပန္ရျပီး အသက္ထက္ဆံုး အလွဴဒါနျပဳႏိုင္ခဲ့ေလသတည္းဟု ဇာတ္ေပါင္းထားပါသည္။



“ေ၀ႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ၾကီး”စကားေျပကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ရႈခဲ့ရသည္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္ကတည္းက ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မည္သည့္ထူးထူးျခားျခား ခံစားမႈ၊ ေတြးေတာမႈကိုမွ မျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါ။ ယမန္ေန႔ကမွ ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ေရးသည့္ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕စာအုပ္ကို ေကာက္လွန္မိရင္း ဆရာပါရဂူေရးသည့္ ဇာတကသမိုင္း နိဒါန္းကိုဖတ္မိျပီး ယခုစာစုကေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာပါရဂူက ဤသို႔ေရးထားေပ၏။



“ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ သူ႔မယားႏွင့္သားသမီးမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ ေပးႏိုင္ခြင့္ ရိွ၊မရိွ ဟူေသာ ျပႆနာသည္ အေရးၾကီးသည့္ ျပႆနာမဟုတ္ေပ။ ယင္းဇာတ္ေတာ္၌ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦး၏ သားမယားသည္ မိမိသေဘာအတိုင္း ေပးလိုက ေပးပစ္၍ရေသာ၊ ေရာင္းလိုက ေရာင္းပစ္၍ရေသာ ေရြ႕ေျပာင္းႏိုင္သည့္ ပစၥည္း၀တၳဳျဖစ္သည္ ဟူသည့္အခ်က္ကို ေဖာ္ျပရန္မဟုတ္ေပ။ ေလာကီ ပစၥည္းဥစၥာ ဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈလံုး၀ကင္းျခင္း၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ျခင္းသည္ ေဗာဒိသတၱ ေခၚ ဘုရားေလာင္းတို႔၏ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေဖာ္ျပလိုျခင္း၊ (၀ါ) ေဗာဒိသတၱ၏ က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ဒါနပါရမီကို ေဖာ္ျပလိုျခင္းသာလွ်င္ ယင္းဇာတ္ေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ေလသည္။”



ေရွးဦးစြာ ဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာလိုပါသည္။ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးကဲ့သို႔ ရသစာေပစာေပသက္သက္မဟုတ္သည့္ ဆံုးမစာအႏြယ္၀င္စာမ်ိဳးတြင္ စာေရးသူေဖာ္ျပလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ ရိွမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္လက္ခံပါသည္။ ေဗာဒိသတၱ၏ ဒါနပါရမီက်င့္စဥ္ကို ေဖာ္ျပလိုျခင္းသည္ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ ျငင္းခ်က္ထုတ္ရန္ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ စာေရးသူေပးလိုသည္ကို ယူလိုက္လွ်င္ ျပီးျပီလား။ စာေရးသူေပးလိုသည္မွအပ အျခားအရာအားလံုးကို အေရးမၾကီးဟု မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္ရမည္လား။ လြတ္လပ္ေသာ စာေရးသူတစ္ဦးသည္ သူေရးေသာ စာတစ္ပုဒ္တြင္ သူေပးခ်င္သည္ကို ေပးႏိုင္ပါသည္။ ၄င္းမွာ စာေရးသူ၏ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာ စာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္လည္း သူဖတ္ေသာစာတစ္ပုဒ္မွ သူရွာခ်င္သည္ကိုရွာ၊ သူေတြ႕ခ်င္သည္ကိုေတြ႕၊ သူယူခ်င္သည္ကိုယူႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးရိွသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မွတ္ယူပါသည္။ သူရလိုက္ေသာအရာ၏ အေရးၾကီးျခင္း၊ မၾကီးျခင္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ရမည္ျဖစ္ျပီး ေဘးလူတစ္ေယာက္မွလည္းေကာင္း၊ စာေရးသူကိုယ္တိုင္မွလည္းေကာင္း ၀င္ေရာက္အကဲျဖတ္၍မရဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးပါ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ အျပဳအမူမ်ားကို လြတ္လပ္ေသာစာဖတ္သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ အကဲျဖတ္ႏိုင္ခြင့္ရိွေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။



လူတစ္ဦး၏ ကိုယ့္က်င့္တရားကို အကဲျဖတ္ရန္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာနည္း၊ စံႏႈန္းမ်ားစြာရိွသည့္အနက္ ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်လက္ခံထားေသာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအဓိကနည္းႏွင့္ ေစတနာအဓိကနည္းတို႔ကို အသံုးျပဳျပီး ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ပါမည္။ (ဤေနရာတြင္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူသာမန္တို႔၏ က်င့္၀တ္စံႏႈန္းမ်ားျဖင့္ အကဲမျဖတ္သင့္ဟု ကန္႔ကြက္မႈမ်ားရိွႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မူ ဘုရားအေလာင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္သည္လည္းေကာင္း လူမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ထားေသာေၾကာင့္ လူတို႔၏စံႏႈန္းမ်ားကိုသာ အသံုးျပဳပါမည္။) အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအဓိကနည္းဆိုသည္မွာ “The end justifies the means.”၊ “အက်ိဳးရလဒ္ (၀ါ)ပန္းတိုင္သည္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးသည္” ဟူေသာ အယူအဆျဖစ္သည္။ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဆင္ျဖဴေတာ္ပစၥယအား လွဴလိုက္ျခင္းျဖင့္ ထီးနန္းကိုဆံုးရံႈးရသကဲ့သို႔ မိဖုရား၊သားသမီးတို႔ႏွင့္တကြ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးရလဒ္အရ အႏႈတ္ျပေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လွဴဒါန္းလိုက္ေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတြင္ မိုးေခါင္ေရရွားမႈရပ္တန႔္ျပီး ျပည္သူမ်ားခ်မ္းသာရာရသည္ဆိုပါကမူ မွန္ကန္ေသာလုပ္ရပ္ဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို လွဴဒါန္းလိုက္သည့္ ျဖစ္စဥ္တြင္လည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္သည္။ သား၊သမီးတို႔ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရျခင္း၊ မဒၵီေဒ၀ီ ေသမတတ္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းရျခင္းတို႔ရိွခဲ့ေသာ္လည္း အဆံုးသတ္တြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဒုကၡမေတြ႔ဘဲ (ဇူဇကာမွလြဲ၍) ခ်မ္းသာျခင္းသို႔ေရာက္ရေလသည္။



အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈနည္းအရ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ လုပ္ရပ္တို႔သည္ မွားယြင္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ယခုေလ့လာေနေသာျဖစ္ရပ္သည္ လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္းမွမဟုတ္ဘဲ ယုတၱိပိုင္းအရ လြန္စြာအားနည္းေသာ ဇာတကလာ ပံု၀တၱဳတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈနည္းထက္ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာအေျခခံေသာ ေစတနာအဓိကနည္းကသာ အသံုးျပဳရန္ ပိုျပီးသင့္ေလ်ာ္ေပလိမ့္မည္။ ေစတနာအဓိကနည္းဆိုသည္မွာ 'ေကာင္းေသာေစတနာႏွင့္ ျပဳမူေျပာဆိုျခင္းသည္ မည္သို႔အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွသည္ျဖစ္ေစ ေကာင္းသည္'ဟူေသာ အယူအဆနည္းျဖစ္သည္။ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးမွ ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီး၏ အျပဳအမူမ်ားသည္ ေကာင္းေသာေစတနာကို အေျခခံပါသလား။ မင္းၾကီးသည္ ဘ၀တစ္သက္တာလံုး ဒါနပါရမီျဖည့္ရန္ဟူေသာ လံႈ႕ေဆာ္မႈေအာက္တြင္ အလွဴဒါနကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ျပဳခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လာေရာက္အလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ဇူဇကာက သားႏွင့္သမီးကိုအလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ သိၾကားမင္းက ပုဏၰားေယာင္ေဆာင္ျပီး မဒၵီေဒ၀ီကို လာေရာက္အလွဴခံေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ အနည္းငယ္မွ်ပင္ တံု႕ဆိုင္းျခင္း၊ ေတြးေတာျခင္းမရိွပဲ (သူ႕စာထဲကအတိုင္းေဖာ္ျပရလွ်င္) 'လက္ထဲသို႔ အသျပာတစ္ေထာင္ထုပ္ကို လာ၍ထည့္သကဲ့သို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္လ်က္' လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ အလွဴခံပုုဂိၢဳလ္ႏွင့္ အလွဴခံရျခင္းအေၾကာင္းတို႔ကို အနည္းငယ္မွ မသိေသးပါဘဲ ထိုသို႔၀မ္းသာအားရျဖစ္ရျခင္းမွာ လွဴဒါန္းရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေက်နပ္မႈပီတိမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ ဒါနပါရမီျဖည့္ႏိုင္ျပီ၊ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရန္ အေထာက္အကူျဖစ္ေပျပီဟူေသာ အလုိျပည့္သည့္ေက်နပ္မႈမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ မင္းၾကီးျပဳသမွ် အလွဴအားလံုးတို႔သည္ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရန္၊ ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။



ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လွဴဒါန္းျခင္းသည္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ျပည္သူမ်ား အငတ္ေဘးလြတ္ရန္မဟုတ္၊ ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနရွာေသာ သားႏွင့္သမီးကို ယခုမွေတြ႕ဖူးသည့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ထံ အေစခံအျဖစ္ ထည့္လိုက္ျခင္းသည္လည္း ဘုရားျဖစ္ရန္အတြက္သာျဖစ္သည္။ အျခားသူဒုကၡေရာက္ရင္ ေရာက္ပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ၊ မိမိရည္ရြယ္ခ်က္ ျပီးေျမာက္ဖို႔သာ အဓိကဟူေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို ေကာင္းမြန္ေသာေစတနာဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးႏွင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အျပဳအမူအားလံုးတို႔ကိုလည္း ေကာင္းသည္ (၀ါ) မွန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေတာ့သလို ဘ၀တစ္သက္တာလံုး ထိုစိတ္ဓာတ္သာ လႊမ္းမိုးခဲ့သည့္ လူပုုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကိုလည္း ျမင့္ျမတ္သူ၊ ေလးစားေလာက္သူဟု သတ္မွတ္ရန္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။



ဆက္လက္၍ ဇာတ္ေတာ္ၾကီး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ေဗာဒိသတၱတို႔၏က်င့္စဥ္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာလိုပါသည္။ ေလာကီ ပစၥည္းဥစၥာဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈလံုး၀ကင္းျခင္း၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာက်င့္စဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း လက္ခံထားၾကပါသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံျခင္း၊ လက္မခံျခင္းကိုေတာ့ ယခုစာစုတြင္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါ။) သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ဘ၀င္မက်သည္မွာ ေလာကီ ပစၥည္းဟူသမွ်ကို တြယ္တာမႈကင္းခ်င္သူ၊ သံေယာဇဥ္ျပတ္ခ်င္သူတစ္ဦးအေနျဖင့့္ သံေယာဇဥ္ အျငိမခံရေအာင့္ အစကတည္းက အဘယ္ေၾကာင့္ မေရွာင္ခဲ့သနည္းဆိုသည္ကို ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာေသာ သားသမီးမ်ားကို အရြယ္ေရာက္သည္ထိ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရျခင္းသည္ လူမ်ားသာမက တိရိစာၦန္မ်ားပင္လိုက္နာၾကေသာ ေလာကနီတိတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ထိုနီတိကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ သံေယာဇဥ္ျပတ္ပါျပီဟုဆုိကာ သားသမီးမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ေပးပစ္ျခင္းသည္ လူ႕က်င့္၀တ္ကို အဆိုးရြားဆံုး ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္ပါသည္။



ေ၀ႆႏၲရာမင္းၾကီးသည္ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းကို ဤသို႔သံုးသပ္အကဲျဖတ္ျခင္းသည္ ဗုဒၶဘုရားကို ေစာ္ကားျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု မိတ္ေဆြတို႔ ယူဆေကာင္းယူဆႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ယူဆမိသူမ်ားအေနျဖင့္ ဤသို႔စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ခန္႔ နီေပါႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏႈတ္မွ ျမြက္ၾကားခဲ့သည့္ ပါဠိဘာသာတရားေတာ္မ်ားကို ရဟန္းေတာ္မ်ားက ႏႈတ္ျဖင့္သာ အာဂံုေဆာင္ခဲ့ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာႏွင့္ေပႏွင့္စတင္မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီး ႏွစ္ေလးရာအၾကာ ဘီစီ (၁)ရာစုတြင္မွ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္ေလးရာကာလအတြင္း ရဟန္းေတာ္တို႔ အာဂံုေဆာင္ထိန္းသိမ္းခဲ့ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကာလအတြင္း မူရင္းပါဠိဘာသာမွ သကၠတ၊သီဟိုဠ္၊ ျမန္မာစာ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ဘာသာျပန္ ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့ရာတြင္လည္းေကာင္း လြဲေခ်ာ္မႈမ်ား၊ အပိုအလိုမ်ား ရိွႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုဇာတ္ေတာ္ၾကီးကဲ့သို႔ေသာ ဇာတကပံု၀တၳဳမ်ားတြင္ ရာဇ၀င္ဆရာတို႔၏ ထိုးဇာတ္၊လုပ္ဇာတ္မ်ား အနည္းႏွင့္အမ်ားပါ၀င္ေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ 'ဘုရားေဟာ'ဆိုတိုင္း 'အားလံုးအမွန္'ဟု မ်က္စိမွိတ္ယံုၾကည္ေန၍ မရေတာ့ဘဲ မိမိတို႔စဥ္းစားဥာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ၾကည့္မွသာ သင့္ေလ်ာ္ေပလိမ့္မည္။ ယခုစာစုပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ထိုသို႔ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ၾကည့္ရန္ ၾကိဳးစားထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္၏ အားထုတ္မႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာစုပါ မွန္ျခင္း၊မွားျခင္း ေ၀ဖန္မႈမ်ားကို မိတ္ေဆြတို႔အေနျဖင့္ အလံုးစံုလက္ခံရန္မလိုသလို၊ လက္ခံမည္ဟုလည္း မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔၏ မွန္ျခင္း၊မွားျခင္းမွာ မိတ္ေဆြတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမည့္အရာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ။

ေျပစိုးေက်ာ္