Popular Posts

Sunday, December 19, 2010

ေလွ ေနေသာ လူးလြန္႔ မႈ အစဥ္

အနာတရ ျဖစ္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ကုိေတြ႔ခဲ့သလုိ ေတြ႔ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။
အေကာင္းပကတိ က်န္းမာေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။
စေတြ႔ တာ ဘယ္အခ်ိန္ ကမွန္းမမွတ္မိ။ မွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနခဲ့ျပီ ျဖစ္ခဲ့သည္လား ၊ ျဖစ္ဆဲလား။
ခု ထိ ရူးေနတုန္းလုိ႔ ဆုိရမလုိ ခဏေန ေကာက္ ေကာင္းသြားသည္။
အမ်ားၾကီး ဆက္ဆံ ခဲ့ ၾကဖူးသည္။ ပူး၀င္ ဆန္႔ထြက္ ခဲ့ဖူးသည္။
ရူးလွ်င္ ေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းလွ်င္ ရူးသည္။ ဆန္႔က်င္ဖက္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တည္း ေရြးမရပါ။
ညာတယ္ ။
မညာပါဘူး။
ဒီအတုိင္းအမ်ားအျပားပဲ။
အဲ ဒါျဖားေယာင္းတာ။
အမွန္က အမွန္ က ဒီမွာေလ။
အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ခ်င္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားသည္။ အျမဲ ရွိေနသည္ ဟုထင္သည္။
တစ္ခါတေလ ေရွ႔က သြားသည္။ တခါတေလ ေနာက္ကလုိက္သည္။
တခါတေလ ရွိမေနေလာက္ေအာင္ အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ရူးေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါဆုိ ေကာင္းေနလုိ႔ပဲ ေနမယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ မညာခဲ့ရဘူးေလ။
(ဒီအပုိဒ္မွာ ဇာတ္လမ္း က ၀င္လာတယ္ ညာခဲ့ရတာလား မညာခဲ့ရတာလား။) (ဘယ္တုန္းကမွ ပါတယ္) (ဘာ မညာ ရမွာတုန္း)
အဲ့ဒါ ေကာင္းလာေအာင္လုိ႔။
ေျပာသမွ် လုိက္ေျပာေနရမွာလား။
လုပ္သမွ် လုိက္ေလ်ာေနရမွာလား။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
ပံုျပင္သည္ အတုိ အရွည္ မညီ တစ္ပုဒ္တည္းခြဲထြက္လာသည္။
ဇာတ္လမ္းဆင္ ေျပာသည္။ တခြန္းဟတာနဲ႔ စ လိမ္ညာေနေတာ့သည္။
မရွက္ဘူးလား။
မညာစရာ ဒီ မုသားပဲရွိတယ္။
ျဖားေယာင္းခံရျခင္းမွာ လမ္းဆံုးရွိတယ္ဆုိ ရင္
လမ္းဆံုးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္လမ္းသည္ သည္ေနရာတြင္ မုိးၾကီး ၏။ ေလတုိက္၏။
အဲ့ ေဘာလံုး ေလးကုိေလ မပစ္လိုက္ပါနဲ႔ မပစ္လုိက္ပါနဲ႔။ ဘုရားသခင္ေရ။
ဘာ ဘုရားသခင္ မရွက္ဘူးလာ။
ေရြးစရာမ်ားထဲတြင္ေရြးစရာ ေပ်ာက္ေနသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ အမည္း ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲတြင္ အျဖဴ ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲ မွ အမည္းက်ေတာ့ မည္းသည္။
ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လုိ႔ရတယ္။
သတၱိ ရွိစရာပဲလုိတယ္။
ေျပးရဲတာထက္ လုိက္ရဲတာ သတၱိ
အဲဒါ ရုိးေနျပီ။
မငုိနဲ႔ေနာ္။
မ်က္ရည္က်မွာ။
ေျပာမရဘူးလား။
ေနာက္မွာ ၊ ေရွ႔မွာ ၊ ေတာင္မွာ ၊ ေျမာက္မွာ ၊ အထက္မွာ ၊ ေအာက္မွာ
ေနရာတကာရွိသည္။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
လြမ္းရျပန္သည္။
ဒီေနရာမွာ မြန္းလုိက္ ဆုိနာတာ လုိလုိ ဖာအီလုိက္လုိလုိ ပီယာႏုိေတးသြား၀င္လာသည္။
၀တ္စံု အမည္းမ်ား ၀တ္ထားေသာ မ်ား မုိးေမွာင္ၾကီးထဲတြင္ သံျပိဳင္သီဆုိၾကသည္။
တမာရြက္မ်ား ေၾကြက်လာတာျမင္ရသည္။
စိမ္း ခါးဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ပါ။
တမာရြက္ ေခၚ သကြ။
လြယ္သားပဲ။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ရမည္။
ဟုိမွာ ျမင္လား။ ဘာေျပာမလဲ။
လိမ္ညာျခင္းဟာ အျပစ္မရွိပါလုိ႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။
အျပစ္ရွိရင္ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း ရွိတာပဲလား။
ဘယ္သူေပးလဲ။ ဘယ္ကရလဲ။ ဘယ္သူစီရင္သလဲ။
က်ားနာ တစ္ေကာင္လုိ ခဲပလုိက္သည္။ ငါးမန္းတစ္ေကာင္လုိ ရုန္း၍ ခဲလုိက္သည္။
မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္လုိ ေရနက္ထဲ ဆြဲႏွစ္လုိက္သည္။
ထုိ အျပံဳးကုိ ယံုၾကည္လုိက္ပါ။ အနာဂတ္ ကုိ အျပံဳး ထဲ ထည့္၍ လိမ္ညာၾကည့္သည္။
ေနသာသားပဲ။ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမယ္။ ဘယ္သူေပးမတဲ့တုန္း။
စေတြ႔ စက မရူးပါ။ ဘာသာ စကား ဘယ္သူေပးသတဲ့တံုး ဘယ္တုန္းက။
အသံ ကင္းမဲ့စြာ ေအာ္ေငါက္ပလုိက္သည္။
ေလဟာနယ္ ထဲ ေျပး၀င္သြားသည္။
ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု သတိရပါတယ္ဟု သတိရလုိက္တာဟု
ေမာေနျပီ ပ်င္းေနရင္။
လူဆုိတာ။
မင္း လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါဆုိ အေတာင္ပံမ်ား ျဖန္႔ထုတ္လုိက္သည္။
ညာဘက္ၾကြက္သားမ်ားကုိ အားကုန္လႈပ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အနီးနားရွိ သစ္ရြက္မ်ားတစ္ခ်ိဳ႔ လႈပ္ခတ္သြားသည္။
ညာေရာ ဘယ္ေရာလႈပ္ၾကည့္သည္။ ေပါ့ပါးသလိုလုိ စတင္ခံစားရေတာ့သည္။
ေျခပုိင္းကုိ အားစုိက္၍ ကန္ထုတ္လုိက္သည္။
ဂေလာက္ကနဲ အသံတစ္ခုျမည္သြားသည္။
ုထုိမွ သည္သုိ သည္မွ ထုိသုိ႔ စည္းခ်က္မ်ား စည္းကပ္သြားသည္။
အသံသည္ျငိမ္က်လာသည္။
စက္ရုပ္ပဲ။ ဘာတဲ့။
ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ သိတဲ့ သိမႈ နဲ႔သာ လူျဖစ္ေျမာက္သည္။
စေတြ႔စကတည္းက အေကာင္းပကတိမဟုတ္ခဲ့ပါ။
ဟု စဆံုးက ဟာကုိ သိသလုိ လိမ္လုိက္သည္။
နာစူးေနေသာ ဘယ္ဖက္ေတာင္ပံကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
ေလဟာနယ္ထဲ ေျပးသြားမိသည္။
လြင့္ထြက္သြားသည္။
တကယ္ ပ်ံႏုိင္သည္ပဲ။


.
..
...
မရူးေတာ့ပါ။ မသိေတာ့ပါ။ ဟု သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္သည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးသားျခင္း ၊ လိမ္ညာျခင္း ျပီးသြားျပီ ဟု
တဆိတ္ ထင္လုိက္မိသည္။ ေနသာထုိင္သာရွိလာသည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းကုိ ဒီမွာ သိမ္းလုိက္သည္။



ထြန္းႏြယ္

(၁၉.၁၂.၁၀)

No comments:

Post a Comment