“ဂႏၱ၀င္မမ“ မဟုတ္ေသာ သူ႔ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးမားစြာ ေစာင့္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္မူ
သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ
“ဂႏၱ၀င္မမ“ ကဲ့သုိ႔ ၀ဋ္ ဒုကၡ မၾကီးပါ။
ကၽြန္ေတာ္၏ ရပ္တည္မႈကုိ သူ အသိအမွတ္ျပဳပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ ထုိရပ္တည္မႈ၏ အရိပ္ကုိ ခါးသီးစြာ ျငင္းဆုိသည္။
သူ၏ အရိပ္ကုိ ထုိရပ္တည္မႈ အရိပ္က ထပ္တူက်မႈ (၀ါ) ဖံုးလႊမ္းမႈကုိ
သူ ထပ္မံ ျငင္းဆုိ၏။
“အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ” ျငင္းဆုိ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ “ရပ္တည္မႈ” ၏ အရိပ္ကုိ ျဖတ္ခ်ိန္တြင္
တဆိတ္
သူ႔အတြက္ အနည္းဆံုး ေအးခ်မ္းမႈေတာ့ ေပးခ်င္၏။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အရိပ္ကုိ သူ ေရွာင္ကြင္းသြားပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ရပ္တည္မႈ (၀ါ) တည္ရွိမႈကုိ သူ အသိအမွတ္ျပဳေသာ္လည္း
သူ ၏ အဘိဓါန္ထဲ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မရွိခဲ့ပါ။
သူ၏ လ်စ္လ်ဴရႈမႈ သည္ ေလထုထဲရွိ
ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ မ်ားႏွင့္ ဓါတ္ျပဳကာ “နာက်င္ျခင္း” ကုိ ျဖစ္တည္ေစ၏။
ထုိ “နာက်င္ျခင္း” ကုိသာ ကၽြန္ေတာ္ ရႈရႈိက္ ေနရသည္။
ထုိ “နာက်င္ျခင္း” ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ “ေနသာထုိင္သာမႈ” ျဖစ္၏။
ထုိ “ေနသာထုိင္သာျခင္း” ကုိ ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ျခင္ျခင္းတက္စြာ ဖက္တြယ္ထား၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္
တစ္ဦးတည္းေသာ “သူ” ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ။
ထြန္းႏြယ္
(၁၅.၅.၀၉)
No comments:
Post a Comment